Rozdział 12

Koniec kwietnia 1980

Mimo wszelkich prób Lily, Amelia z trudem zasnęła tej nocy. Do późna leżała w przygotowanej dla niej sypialni i przez okno obserwowała wędrujący na zewnątrz księżyc. Obejmowała brzuch dłonią i zastanawiała się, czy jej dziecko też będzie uzależnione od wpływu Srebrnego Globu.

Żałowała, że nie miała jeszcze okazji, by porozmawiać o tym z Remusem. Tuż po jego powrocie zbyt cieszyli się ciążą, by podejmować tak trudne tematy, a potem ta bitwa… Od tamtego czasu prawie nie myślała o dziecku, skupiając się głównie na opiece nad mężem. Nie raz i nie dwa to on wręcz przypominał jej o ciąży.

Po ledwo przespanej nocy powolnym krokiem zeszła na śniadanie. A przynajmniej taki miała zamiar, bo gdy tylko weszła do kuchni i poczuła zapach tostów, zrobiło jej się niedobrze. Zgięła się lekko i przycisnęła dłoń do ust.

– Zaraz ci dam eliksir na mdłości – powiedziała Lily, widząc, że jej gość już wstał.

– Tak, to dobry pomysł – wymamrotała Ami, siadając przy stole. – Merlinie, jak długo to będzie trwać?

Lily podeszła do jednej z szafek i wyjęła karafkę z burgundowym wywarem. Wlała odrobinę do gorzkiej, czarnej herbaty.

– Miesiąc, dwa, trzy… ciężko stwierdzić – powiedziała gospodyni, podając szklankę Ami.

Amelia jęknęła boleśnie i oparła głowę o dłonie. Nie wiedziała, jak ma przetrwać kolejne tygodnie takich sensacji. Z wdzięcznością przyjęła uśmierzający nudności napój.

– James się odzywał? – spytała.

– Nie. Ale to normalne. W tym przypadku brak wieści to dobre wieści.

Ami odchyliła się na krześle, czekając, aż eliksir zacznie działać. Gdyby tylko nie obiecała Remusowi, że nie wróci do domu…

Wstała od stołu i przeszła do korytarza. Zaczęła zakładać buty i kurtkę.

– Co ty wyprawiasz? – spytała Lily. – Remus mówił, że masz tu zostać…

– Nie. Mówił, że mam nie wracać do domu. Chcę iść na Pokątną, muszę zajrzeć do apteki. Mama kiedyś mówiła, że w mojej rodzinie u kobiet w ciąży nogi mają skłonności do puchnięcia. Kupię sobie okłady.

– Pojadę z tobą.

Ami odwróciła się gwałtownie, by ujrzeć Lily sięgającą po płaszcz.

– Daj spokój. Twoja ciąża jest bardziej widoczna od mojej, będziesz zwracać na siebie uwagę. Ja nie. Poza tym… nie zapominaj, że mój szwagier jest aurorem.

– Nie wiem, czy możesz liczyć na Sturgisa. Wiesz, jak między nimi jest…

Ami wzruszyła ramionami. Owszem, wiedziała. Nie raz i nie dwa widziała starcia między mężem a jego bratem. Nie raz i nie dwa wchodziła między nich.

– Uważaj na siebie – poprosiła Lily, obejmując przyjaciółkę. – Nigdy bym sobie nie darowała, gdyby coś ci się stało.

– Obiecuję, że nie wdam się w żadną awanturę.

Ami wyszła z domu Potterów i dziarskim krokiem ruszyła przez Dolinę Godryka. Dzięki eliksirowi Lily jej dolegliwości ciążowe zniknęły jak ręką odjął. Czuła, że mogłaby zmienić świat, gdyby tylko zechciała.

Aportowała się do jednego z zaułków Pokątnej, po czym wyszła na gwarną ulicę. Mimo wojny aleja czarodziejów było równie zatłoczona, jak zawsze. Ami dotknęła wiszącej jej u szyi urodzinowej róży, po czym weszła w tłum.

Z niemałym trudem dotarła do apteki. Przeglądała akurat suszone zioła, kiedy usłyszała krzyki z ulicy. Zanim tam dotarła, kłótnia zamieniła się w szarpaninę. Bójka oddzielała ją od sklepu Madame Malkin, który był następny na jej liście. Próbowała przepchnąć się między ludźmi, gdy nagle ktoś złapał ją za ramię i pociągnął w stronę najbliższego lokalu. Sięgnęła po różdżkę, ale nie zdążyła jej użyć.

– Miałem cię za inteligentną dziewczynę. – Usłyszała znajomy głos.

Odwróciła się i spojrzała prosto w brązowe oczy Sturgisa. Pierwszy raz widziała go w pełnym aurorskim mundurze.

– Co tu robisz? – zapytała, usiłując wyrwać się ze stalowego uścisku szwagra.

– To ja powinienem zadać ci to pytanie. Niby taka grzeczna żonka, a urwałaś się ze smyczy, gdy tylko męża złapała chwila słabości – stwierdził z ironią.

Wciągnął ją do kawiarni i posadził przy jednym ze stolików.

– Siedź! – nakazał. – I, na brodę Merlina, choć raz posłuchaj, co się do ciebie mówi! Siedź i się nie ruszaj! Rozgonię tamtą hołotę i wrócę. Wtedy pogadamy.

Splotła ręce, ale nie ruszyła się. Coś w głosie szwagra mówiło jej, że powinna tu zostać dla własnego dobra. A może to była kwestia munduru, który siłą rzeczy wzbudzał większe zaufanie? Tak czy inaczej, siedziała przy kawiarnianym stoliku, wpatrując się w powoli rozchodzący się tłum.

Z zamyślenia wyrwała ją kelnerka, która postawiła przed nią kawę i ciasto marchewkowe.

– Nic nie zamawiałam – powiedziała szybko, domyślając się, że to pomyłka.

– Auror Podmore zamawiał – sprostowała kelnerka, po czym odwróciła się i wróciła za bar. Chłód w jej głosie i ostre spojrzenie dały Ami do zrozumienia, że nie pierwszy raz Sturgis pojawił w tej kawiarence i z pewnością był tu bardzo lubiany.

Nie czekała długo na powrót szwagra. Minęło może dziesięć-piętnaście minut, zanim tłumek rozszedł się, a Podmore wszedł ponownie do kawiarni. Zdjął aurorską czapkę i usiadł naprzeciw Amelii.

– Nie musiałeś mi nic zamawiać – zauważyła.

– Drobiazg, nie musisz dziękować. Powiedz mi lepiej, co ci strzeliło do głowy, że władowałaś się dzisiaj na Pokątną.

Ami zmrużyła oczy. Nie podobał jej się ton Podmore’a. Mimo jego znaczącego spojrzenia, nie ruszyła stojącego przed nią ciasta.

– Musiałam iść do apteki – powiedziała w końcu.

– Sama? Nie mogłaś poprosić kogoś z tego waszego kółka wzajemnej adoracji? Niejeden z nich spokojnie jest na tyle szalonym, by władować się do tego kociołka. Albo chociaż pójść z tobą.

– Są zajęci… – zaczęła, ale urwała. Nie mogła przecież powiedzieć, że Syriusz, James i Peter są animagami i całą noc spędzili w piwnicy, mając oko na przemienionego wilkołaka.

Sturgis uśmiechnął się drwiąco.

– Jasne. Zawsze zajęci, gdy są potrzebni. Tacy z nich przyjaciele, jak z demimoza hipogryf.

Ami nic nie powiedziała. Nie mogła wytłumaczyć przyjaciół, nie zdradzając przy tym ich sekretu.

– No, nie obrażaj się – roześmiał się Sturgis. – Znasz moje zdanie na ich temat. Od zawsze byli niepoważni. Zresztą podobnie jak Remus.

– Nie znam bardziej odpowiedzialnego człowieka…

Przerwał jej śmiech szwagra.

– Chyba sobie żartujesz! Po pierwsze – powiedział, wyciągając palec wskazujący – oboje wiemy, co wyprawiał w szkole i szlajanie się nocą po Hogwarcie zdecydowanie nie było odpowiedzialne. Po drugie – dołączył palec środkowy – ożenił się z tobą w środku szalejąc wojny, DOSKONALE zdając sobie sprawę z tego, że cenzuruje go zarówno ministerstwo, jak i śmierciożercy. I po trzecie – wyprostował palec serdeczny – ciągle zapominasz, że on nie jest człowiekiem.

Ami zerwała się z miejsca, omal nie przewracając przy tym krzesła. Zamierzyła się i wymierzyła szwagrowi policzek, przed którym ten nawet nie próbował się uchylić. Ruszyła do wyjścia, ale ręka Podmore’a zacisnęła się na jej nadgarstku z siłą imadła.

– Zostań – powiedział.

– Nie mam zamiaru tego słuchać – syknęła, próbując się wyszarpać.

Rozejrzała się w poszukiwaniu pomocy, ale, mimo że ludzie zaczęli się im przyglądać, nikt nie kwapił się do interwencji przeciw aurorowi.

– ZOSTAŃ! – powtórzył z mocą Sturg. – Zostań i nie rób scen. Przegiąłem, okej?

– Za co ty go tak nienawidzisz? – spytała, wracając powoli na swoje miejsce.

Auror uśmiechnął się nieprzyjemnie pod nosem.

– Nie pytałaś go? – odparł pytaniem.

– Pytałam… Powiedział, że to sprawa między wami dwoma.

Brwi Sturgisa uniosły się w wyrazie zaskoczenia. Najwyraźniej nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

– Cóż… to jest sprawa między nami dwoma. I jeżeli on ci nie powiedział, to ja też nie jestem w prawie. Przykro mi. Jeżeli nie przechodzi mu to przez gardło, to nie będę ułatwiał mu zadania.

Mogłam się domyślić, pomyślała Ami, ale nie powiedziała tego na głos. Dziwnie czuła się, rozmawiając ze Sturgisem. Przyzwyczaiła się już do myśli, że to w ich rodzinie wróg publiczny numer jeden.

– Jak… – powiedział po chwili milczenia Sturg, ważąc każde wypowiedziane słowo. – Jak… Co z nim po tamtej bitwie?

– Było źle – odpowiedziała szczerze Ami. – Bardzo źle, Poppy ledwo dała radę utrzymać go przy życiu. Zakazili go srebrem.

– Tyle słyszałem. Black opowiadał… właściwie rzucił mi to w twarz… kilka dni później, po szkoleniu aurorskim. Sprawiał wrażenie, jakby był gotów przypisać mi to, że sam rzuciłem to zaklęcie.

Zamilkł i zaczął nerwowo bawić się różdżką. Ami mimowolnie sięgnęła po kawę i upiła łyk. Odetchnęła zadowolona. Napój nie był gorący, ale nie zdążył też całkowicie wystygnąć – był taki, jaki lubiła najbardziej.

– A jak teraz się czuje? – zapytał Sturg głosem sugerującym, że nie interesuje go stan młodszego brata, jednak jego pełne zainteresowania spojrzenie całkowicie temu przeczyło.

– Lepiej. Odzyskał głos, chociaż mówi jak nie on. Podobno w ciągu dwóch miesięcy powinien wrócić do siebie… Chociaż Poppy mówi, że ta pełnia będzie decydująca. Jeżeli po niej wszystko będzie w porządku, to już będzie dobrze.

– Dziwne, że ojciec nie przyjechał. Zna się na tym o wiele lepiej od szkolnej pielęgniarki… – umilkł, widząc znaczące spojrzenie Ami. – Oczywiście! Nie powiedział mu, prawda? Kretyn. Skończony kretyn. Podłożył się pod zaklęcie i oczywiście nie przyjmie niczyjej pomocy. I ty mi jeszcze wmawiasz, że on jest odpowiedzialny.

– Jest – powtórzyła z mocą Amelia. – Odsłonił się, bo mnie chronił. Nas. Jestem w ciąży, Sturg.

Oczy aurora rozszerzyły się ze zdziwieniem. Oparł głowę o dłonie. Milczał dłuższą chwilę, zbierając myśli.

– Idiota – wycedził w końcu. – Merlinie, co za idiota! Cholera, coście najlepszego zrobili?! Czy wy w ogóle zdajecie sobie sprawę z tego, co to dla was oznacza?!

– Z grubsza. Mam termin na koniec listopada…

– Nie o to pytam – przerwał jej gwałtownie. – Czy wy zdajecie sobie sprawę, jakie to ma globalne znaczenie?

– Globalne? A jakie globalne znaczenie ma nasze dziecko?!

Sturgis zamilkł, zdając sobie sprawę, że użył niewłaściwego słowa. Co gorsza, swoją dyskusją zwrócili na siebie uwagę innych klientów w kawiarni.

– Nie tutaj – powiedział. – Chodźmy w jakieś spokojniejsze miejsce.

Wstał od stolika i podszedł do baru, by zapłacić. Ami w tym czasie dopiła kawę i zaczęła zbierać swoje niewielkie zakupy.

– Potrzebujesz jeszcze coś kupić? – zapytał Sturg. – Jeżeli chcesz, mogę cię eskortować.

– Nie, nie trzeba. Byłam już w aptece, nic więcej mi nie trzeba. Ile mam ci zwrócić za kawę?

Podmore uśmiechnął się pod nosem i wziął ją pod ramię. Wyszli na zatłoczoną Pokątną.

– Nie zawracaj sobie tym głowy, przecież to drobiazg.

Przeszli kilkanaście kroków, po czym, z trudem wydostając się z potoku ludzi, schronili się w zaułku. Nie wypuszczając ręki Amelii, Sturgis teleportował się do Greenwich. Poprowadził bratową do trzypiętrowej kamienicy, po drodze zdejmując kilka czarów, które od razu założył z powrotem. Wpuścił Ami do jednego z mieszkań na drugim piętrze.

Amelia z zaciekawieniem rozglądała się po salonie, podczas gdy Sturg zdejmował mundurową marynarkę. Na pierwszy rzut oka mogła stwierdzić, że gospodarz wręcz ostentacyjnie podkreśla swoją angielskość. Na środku stołu stał dzbanek na herbatę, w znajdującą się na parapecie doniczkę wbito brytyjską flagę, a na ścianie wisiał nieruchomy, mugolski portret Elżbiety II. Ami uśmiechnęła się pod nosem. Tak jak Remus zdawał się naturalnie żonglować obiema swoimi narodowościami, choć w emocjach skłaniał się do francuskiej, tak Sturgis chciał być całkowicie angielski. Nie zdziwiłaby się, gdyby z sypialni wyłoniło się stadko psów corgi.

– Powiesz mi, o co chodzi? – zapytała, rozdrażniona milczeniem szwagra.

Sturg spojrzał na nią, po czym sięgnął po jeden z poszytów z adnotacją „Ściśle tajne”. Nic sobie z tego nie robiąc, otworzył go i wyjął zmięte strony pergaminowe.

– Nikt, powtarzam NIKT, nie może wiedzieć, że to widziałaś – powiedział, podając strony Amelii. – Nawet ja nie powinienem tego mieć.

– To skąd masz?

– Od Ricka Davisa. Jest jednym z najlepszych oficerów w DKMS-ie i przyjacielem ojca. Gdy zobaczył, że zacząłem węszyć w księdze wpisów w Rejestrze, wziął mnie na stronę i wcisnął mi to do ręki.

– I dlaczego mi to dajesz?

Sturg zmarszczył brwi.

– Jesteśmy rodziną – stwierdził tonem, który sugerował, że to najbardziej oczywista rzecz na świecie. – Co by nie było między mną a Remusem, jest moim bratem. Przyrodnim, ale wciąż bratem. Poza tym… gdyby on miał problemy, mogłoby się to odbić też na mojej karierze.

Ami wywróciła oczami, domyślając się, że ostatnie zdanie padło z czystej złośliwości. Usiadła w fotelu i wczytała się w pisany ręcznie, pełen skreśleń i poprawek tekst. W miarę czytania miała wrażenie, że krew coraz bardziej tężeje jej w żyłach. Nieświadomie docisnęła dłoń do brzucha.

– Wybraliście sobie naprawdę beznadziejny moment na robienie dzieciaka – stwierdził po dłuższej chwili Sturgis, przysiadając na krawędzi stołu. – Który to tydzień?

Amelia uniosła spojrzenie, gdy dotarło do niej, do czego dąży jej szwagier.

– Nie usunę ciąży. Remus prawie zginął, żeby ratować nasze dziecko. Ministerstwo nie ma do niego żadnych praw.

– Doskonale wiesz, że ma wszelkie prawa, jeżeli będzie wilkołakiem. Wiesz, co zrobią z jego matką. Wiesz, co zrobią z…

– Kiedy to wprowadzą? – zapytała Ami.

– Nie wiem. Rick też nie wie. Jeszcze spierają się o ostateczny kształt ustawy… i zastanawiają się, jak ostro wilkołaki na nią zareagują. Może zrobią to dopiero po wojnie, jak poczują się pewniej… Odpuść sobie. Jego, dzieciaka, to wszystko… Masz dopiero dwadzieścia lat, nie pakuj się w związek, który zepchnie cię na margines społeczeństwa.

Ami poczuła, jak z każdym słowem szwagra coraz bardziej czerwienieją jej policzki. Czuła ogarniającą ją falę wściekłości. Upuściła dokumenty i wstała gwałtownie fotela.

– Powiedz mi, Sturg, jak można być takim sukinsynem? – spytała tylko, po czym ruszyła do wyjścia.

Zanim zatrzasnęła za sobą drzwi, zobaczyła jeszcze triumfujący uśmiech szwagra. Dopiero gdy wyszła na ulicę zrozumiała, co do czego miały doprowadzić słowa Sturgisa. Cóż… może naprawdę powinna go wreszcie docenić.

~ * ~

Luty 1981

W salonie domu Lupinów panowała krępująca cisza. Ojciec i syn, siedzący po dwóch stronach stołu, wpatrywali się w siebie w milczeniu. Blada twarz młodszego z mężczyzn ostro kontrastowała z zasinieniami na jego gardle. Starszy był niemal biały i co jakiś czas głośno przełykał ślinę.

– To naprawdę nie jest najlepszy moment – powiedział w końcu Rey.

– Zgadzam się. Najlepszy moment już dawno minął – odpowiedział Remus głosem wypranym z emocji. Leżące na stole dłonie bawiły się różdżką. – Mam dwadzieścia jeden lat i nie wiem kompletnie nic o nocy, która zmieniła całe moje życie. Pytałem i ciebie, i mamę o to wcześniej. Kilkukrotnie. Zawsze mówiliście, że jeszcze nie, że jestem za młody, że za ciężko o tym mówić, że mamy jeszcze czas. Informacja z ostatniej chwili – czas się skończył. Zagrożeni są moi przyjaciele. Zagrożona jest moja córka, a twoja wnuczka. MUSZĘ wiedzieć.

Rey ukrył twarz w drżących dłoniach. Ta noc koszmar była koszmarem. Jednym wielkim koszmarem.

– Tato! – ponaglił go syn.

– Już… już… Podasz mi wina? Muszę przepłukać gardło.

Remus machnął różdżką i na stół przyleciała butelka oraz dwa kieliszki. Odkorkował wino i nalał czerwonego, cierpkiego płynu.

– Teraz możesz mówić – powiedział. – I radzę zacząć jak najszybciej.

Reynard zadrżał, słysząc chłód w głosie Remusa. Widział, że granica samokontroli jego syna jest tej nocy wyjątkowo cienka.

– Tylko mi nie przerywaj. To nie jest łatwe… Greyback… tropiłem go niemal odkąd zacząłem pracować z DKMS-ie. Dzień po dniu. Miesiąc po miesiącu. Rok po roku. Znalazłem wszystkiego jego ofiary. Te, które przeżyły… i te, które nie. Znałem wszystkie schematy jego działania, sposoby ataku czy doboru ofiar. Miałem wszystko, Rémy, wszystko. Prócz jednego – szacunku. Traktowałem go jak wciekłego psa.

– Powiedział, że jesteś tchórzem

– Bo jestem – przyznał Rey. – Tamtej nocy… Dopadliśmy go, gdy szykował się do polowania. Ja, Rick i jego brat, Sebastian, Alastor Moody, bo był wtedy jeszcze za nisko w hierarchii, by wymigać się od takiego zadania… Bernie Seymour, z którym razem zaczynałem, William McKenzie, wtedy był tylko pionkiem, teraz jest zastępcą dyrektora Rejestru. Zaledwie pół roku wcześniej Greyback zabił jego siostrę, szalał ze wściekłości. Arnold Sanders był dopiero szczylem, rok, może dwa po ukończeniu szkoły. Pamiętam ich wszystkich. Minęło tyle lat, a ja wszystkich ich pamiętam. To było jakieś piętnaście kilometrów stąd. Wieczór, na kilka godzin przed wschodem pełnego księżyca… Zaskoczyliśmy go. Czaił się w krzakach, gdy wszędzie wokół rozbłysły zaklęcie. Myśleliśmy, że go trafiliśmy. Zniknął nam z oczu… a potem usłyszałem ten wrzask.

– Przemiany – domyślił się Remus.

– Nie. Umierającego. Dopadł do Arnolda i rozpruł go niemal na pół. Gdy ostatni raz widziałem go żywego, klęczał, próbując zatrzymać w brzuchu wnętrzności. Uzdrowiciele nie dali rady go uratować. Następnego dopadł Berniego. Zmasakrował go tak, że nie było jak rozpoznać zwłok. A potem… doskoczył do mnie. Czułem, jak jego pazury zaciskają się na mojej szyi. Byłem gotów na śmierć. I wtedy mnie puścił. „Podobno jesteś legendą”, tak mi powiedział. „Zobaczymy, co zostanie z legendy, gdy ministerstwo odwróci się przeciw jego rodzinie”. Puścił mnie i, już w trakcie ucieczki, na naszych oczach skoczył na Sebastiana. Z impetem przebił się przez żebra… – urwał i zacisnął powieki na samo wspomnienie. – Wyszarpnął Sebastianowi serce i rzucił je prosto pod nogi Ricka. A potem zniknął, jakby wyparował. Nie deportował się, nie miał różdżki, ale po prostu zniknął. Skrył się w lesie…

Rey urwał, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Wspomnienia sprzed szesnastu lat wróciły ze zdwojoną siłą. Tak długo starał się od nich odciąć, że teraz, gdy do nich wrócił… Czuł, jak spomiędzy palców płyną mu łzy. Wciąż pamiętał przerażenie na twarzy Ricka, strach Moody’ego, przekleństwa McKenziego… Jakby to było wczoraj. Wciąż pamiętał, co czuł, gdy uświadomił sobie, gdzie zbiegł wilkołak.

– Przeciw rodzinie – szepnął Remus. – Całej?

– Teleportowałem się od razu, uświadomiłem sobie, co znaczyły te słowa. Nie zdążyłem. Gdy wpadłem tutaj, trzymał już twoją matkę… Myślałem, że mi serce stanie. Ty i Sturg chowaliście się za fotelem, ale widział was doskonale. Widziałem jego łapę na gardle Angie… tak, jak na twoim dzisiaj… i czułem, jak wypływa ze mnie życie. Zaśmiał się na mój widok. Zapytał, czy nadal jestem takim chojrakiem, a ja… byłem wtedy gotów na wszystko. Byłem gotów dać się zabić, byle tylko was chronić. Ale on miał zupełnie inne plany. Przesunął się i sięgnął po ciebie… I wrzasnął z bólu. Sturgis, nie wiem jak i kiedy, wyjął z ognia pogrzebacz i próbował was bronić. Ale był tylko dzieckiem, chociaż wydaje mi się, że zrobił wrażenie na Greybacku.

– Sturg próbował mnie bronić? – zapytał ze zdziwieniem Remus, mając na uwadze napięte stosunki, które łączyły go z bratem.

Rey uśmiechnął się lekko przez łzy.

– Tak. Greyback ewidentnie sięgnął po ciebie, gdy Sturgis zamachnął się tym pogrzebaczem. Potem… potem Greyback powiedział, że swoją odwagą Sturg kupił jedno życie. Odtrącił go, jakby był zabawką i złapał ciebie. Jedną rękę wciąż zaciskał na szyi Angie, drugą na twojej… Na jego dłoniach, na pazurach, wciąż było pełno krwi po walce. Trzymał was dwoje, a ja nie wiedziałem, co mam z sobą zrobić, jak was chronić. I wtedy mnie zapytał… zapytał, co wybieram… żonę czy syna… czy mam mu dać partnerkę czy dziedzica…

– Dziedzica – szepnął Remus, bawiąc się kieliszkiem z winem. – Mówił mi o tym dzisiaj… Powiedział, żebym się do niego przyłączył, a zrobi ze mnie swojego księcia.

Rey uniósł brwi ze zdziwienia. Jego syn zataił ten fragment rozmowy, gdy wcześniej zdawał relację. Wszystko mu się składało.

– Szuka kogoś, kogo mógłby przysposobić. Po to przyszedł wtedy do naszego domu… A ja mu to ułatwiłem.

– O czym ty mówisz?

Starszy Lupin zamknął oczy i zakrył twarz dłońmi. Nie wiedział, czy starczy mu odwagi, by wyznać synowi prawdę. Greyback miał rację – był tchórzem.

– Tato! – ponaglił go Remus, drżącym od emocji głosem.

– Jak powiedziałem, zapytał… czy oddam mu żonę, czy syna… i, przebacz mi, ale powiedziałem, że syna.

Remus odchylił się na krześle, jak rażony piorunem. Zacisnął dłonie w pięści i wziął kilka głębokich oddechów.

Rey skulił się pod ciężarem spojrzenia syna. Wiedział, jaką wagę miały jego słowa. Wiedział, do czego mogły one doprowadzić.

 – Rémy, posłuchaj…. – zaczął możliwie najdelikatniej, wyciągając rękę w stronę zaciśniętej pięści syna, którą ten jednak wyszarpnął.

– Nie dotykaj mnie! – syknął Remus, zrywając się od stołu.

– Posłuchaj mnie! – powiedział błagalnie Rey. – Zabrałby was oboje…

– Więc wolałeś poświęcić mnie!

Reynard skulił ramiona i ukrył twarz w dłoniach. Z trudem opanował szloch. Skinął głową.

– Chciałem, żeby tylko opuścił nasz dom. I to zrobił. Nazwał mnie tchórzem – i Merlin świadkiem, że miał rację – po czym złapał cię i uciekł. A ja ruszyłem za nim. Chciałem doścignąć go, zanim wzejdzie księżyc…

– Miałem pięć lat – wycedził Remus, opierając o stół i nachylając nad ojcem. – Sam najlepiej wiesz, jak małe miałem szanse na przeżycie ugryzienia.

– Wiem. Dlatego chciałem znaleźć cię, zanim Greyback by się przemienił...

– Ale nie zdążyłeś – przerwał mu bezdusznie syn.

Rey nieśmiało podniósł wzrok i poczuł, jak ciarki przechodzą go po plecach. Remus był nienaturalnie blady, a jego jasnobrązowe oczy ciskały gromy. Po raz pierwszy w życiu Reynard rzeczywiście dostrzegł wilka w twarzy syna.

– Nie – przyznał, łamiącym się głosem. – Zabrakło mi kilku minut. Dopadłem do was, ale on już się przemieniał. Próbowałem cię zasłonić… Wbił mi pazury w pierś i odrzucił… a potem skoczył na ciebie. Nie wiem, jak długo krążył wokół nas… Próbowałem tamować ci krwawienie, on czekał na sposobność, by mi cię odebrać. Nie zdążył… Nie wiem, w którym momencie dobiegli do nas Alastor i Rick… Ciskali w niego klątwami, zmusili do tego, by uciekł. Moody wezwał Irene, ona nas opatrzyła, ale nawet ona nie mogła zagwarantować, że przeżyjesz. Przez cały miesiąc, aż do następnej pełni, obserwowaliśmy cię, patrzyliśmy, mieliśmy nadzieję, że przeżyjesz, że będziesz należał do tych pięciu procent dzieci, które przeżywają ukąszenie. Nawet nie wiesz, jaką poczuliśmy ulgę, gdy po pierwszej przemianie byłeś żywy. Przerażony, obolały, ale żywy, Rémy. A potem… a potem, sam wiesz…

Uniósł drżącą dłonią kieliszek do ust i pociągnął łyk wina. Słyszał nad sobą głośny, zdenerwowany oddech syna. Obawiał się powiedzieć cokolwiek więcej, by nie rozbudzić jego (bądź co bądź, słusznej) złości.

Remus zaczął chodzić po pokoju. Przywodził na myśl drapieżnika zamkniętego w klatce. W końcu wypadł z pomieszczenia i skierował się do sypialni córki. Rey poszedł za nim i wpadł tam idealnie by dostrzec, jak jego syn zakłada na ramię torbę podróżną Rosie i wyjmuje córeczkę z łóżeczka.

– Co robisz? – zapytał, obserwując ostre, nerwowe ruchy Remusa.

– Muszę wszystko przemyśleć. Nie tutaj.

– Rémy, naprawdę nie musisz… – zaczął Rey, ale syn nie pozwolił mu do kończyć.

 – Muszę. Muszę się od tego odciąć. Tutaj nie dam rady.

Zarzucił na ramiona płaszcz i ruszył do drzwi. W progu odwrócił się jeszcze i spojrzał na ojca chłodnym wzrokiem.

– Wrócę za dwa, trzy dni. I chciałbym, żeby już cię tu nie było.

Zamknął drzwi ze sobą.

Reynard osunął się na podłogę i ukrył twarz w dłoniach, a jego ramionami wstrząsnął szloch. Nie wierzył, że spełnił się jego największy koszmar.