Rozdział 16

Maj 1980

Remus Lupin nie lubił szpitali. Niektórzy nie lubili pomidorów, inni upałów, a Remus szpitali. Zdarza się.

Siedział niespokojnie na niewygodnym krześle, ruszając przez przerwy nogą. Na przemian zaplatał i rozplatał ręce, rozglądając się nerwowo po korytarzu.

– Rem, uspokój się – syknęła Ami. Przewróciła stronę czytanej książki, nawet nie patrząc na męża.

– Jestem spokojny. Tylko nie wiem, dlaczego musimy tyle czekać… Poza tym, sama wiesz… Nie lubię szpitali. Nienawidzę tego zapachu. Źle mi się kojarzy.

Amelia wywróciła oczami i wróciła do lektury. Jasne, że wiedziała, jakie jest podejście Remusa do szpitali i znała powód. Sama za nimi nie przepadała, ale zdawała sobie sprawę z tego, że w przypadku jej męża to coś więcej. Po tym, co go spotkało, takie zachowanie było naturalne.

– Wiesz, będziesz musiał się przyzwyczaić – powiedziała, gdy nerwowe ruchy nogi Remusa ponownie zaczęły ją denerwować. – Będziemy tu trochę bywać w ciągu najbliższych miesięcy.

– Nawet mi nie przypominaj – odpowiedział Lupin przez zaciśnięte zęby. – Zostawmy ten temat, dobrze? Chcę załatwić to badanie i wyjść.

Ami chciała powiedzieć coś jeszcze, ale zrezygnowała. Wolała niepotrzebnie nie drażnić męża. I bez tego był nerwowy – sam szpital tak na niego działał, a fakt, że musieli się pilnować przed śmierciożercami, nie pomagał.

Minęło jeszcze pół godziny, zanim uzdrowiciel, około trzydziestoletni, wysoki mężczyzna, poprosił ich do gabinetu. Bardzo długie pół godziny, w czasie których Ami nie raz i nie dwa miała ochotę wyrzucić znerwicowanego męża ze szpitala. Jego niespokojne ruchy doprowadzały ją do szału. Odetchnęła głęboko, gdy wreszcie poproszono ją na badania. Jeszcze nigdy tak szybko nie wchodziła do jakiegokolwiek pokoju.

Uzdrowiciel spojrzał w kartę, którą Ami dostała na wizycie potwierdzającej ciążę, po czym zaprosił ją przed aparat. Zrobił zdjęcie i dopiero wtedy rzucił zaklęcie przenikające. Delikatnie przesuwał palcami po brzuchu Amelii. Nastawił także maszynę, dzięki której w salce rozległo się bicie serduszka. Ami wymieniła szczęśliwe spojrzenie z mężem.

– Ciąża przebiega książkowo – poinformował uśmiechnięty uzdrowiciel. – Potwierdzam wyznaczoną datę porodu. Nie muszą się państwo niczego obawiać.

Lupin uśmiechnął się szeroko i odetchnął z ulgą. To było coś wspaniałego. Co prawda słyszał już bicie maleńkiego serduszka, ale ruszające się zdjęcie unaoczniło mu to, co już wiedział. Zrobili to. Naprawdę zrobili dziecko! Słowa uzdrowiciela, że z maleństwem wszystko jest w porządku, wprawiły go w prawdziwą euforię. Bał się, że coś pójdzie nie tak. Co prawda badanie w czasie ciąży nie powie im, czy dziecko nie odziedziczyło jego przypadłości, ale wykluczało inne, bardziej ludzkie choroby.

Uzdrowiciel podszedł do zlewu i zaczął myć ręce. Nie skupiał się na tym – Ami widziała, jak patrzy na bliznę na twarzy Remusa i kilka innych, które pokrywały jego odsłonięte dzisiaj przedramiona. Jego źrenice rozszerzyły się i Amelia już wiedziała, że on wie.

– Przyniesiesz mi kurtkę? – spytała męża, chcąc jak najszybciej wypłoszyć go z gabinetu.

– Jasne. Zaraz wrócę.

Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Nawet nie spojrzał na zesztywniałego nagle uzdrowiciela.

– Dziękuję, doktorze – powiedziała Ami, siląc się na neutralny ton. – Następna wizyta za miesiąc, tak?

Miała nadzieję, że jej pośpiech nie wywoła podejrzeń medyka. Nie chciała ściągać na swoją rodzinę nadmiernej uwagi. Myliła się.

– Nie musi pani tego robić. Nie może pani do niczego zmusić.

– Nie wiem, o czym pan mówi.

Uzdrowiciel podszedł do niej i złapał ją za rękę. Uniosła głowę, by spojrzeć mu w oczy. Miała ochotę odsunąć się od mężczyzny, ale opanowała ten odruch. To by było podejrzane. Czuła, jak oblewa ją zimny pot.

– Doskonale pani wie. Proszę powiedzieć, jeżeli potrzebuje pani pomocy. Mogę zgłosić do ministerstwa, że jest pani napastowana… Mogę dać pani odpowiedni eliksir.

Ami wyszarpnęła rękę z jego uścisku i z trudem powstrzymała się przed uderzeniem uzdrowiciela. Zmrużyła oczy, czując, jak ogarnia ją gniew. Gorąco uderzyło ją w policzki. Oczywiście! Tak było najłatwiej. Przecież to oczywiste, że jeżeli jakaś dziewczyna spotykała się z wilkołakiem (bądź, uchowaj Merlinie, wyszła za niego za mąż) to robiła to pod przymusem. Jakby sam pomysł związku z kimś takim budził zdziwienie. Nienawidziła tego. Ludzie oceniali, nie znając sytuacji, nie znając człowieka, którego fałszywe skarżenie mogło skrzywdzić.

Czuła, jak krótkie włoski na karku unoszą się, gdy uświadomiła sobie, co naprawdę oznaczały słowa uzdrowiciela. Gdyby zgłosił sprawę do Departamentu Kontroli byliby skończeni. Nie po to Remus tyle się nagimnastykował, by Rejestr nie dowiedział się o ich małżeństwie, żeby teraz miał to zniszczyć jeden nadgorliwy medyk. Rejestrowi będą wściekli, jeżeli się dowiedzą. Chłód i gorąco na przemian ogarniały jej spięte ciało. Jedno słowo uzdrowiciela i mogła stracić wszystko – męża i nienarodzone dziecko.

– Nie potrzebuję eliksiru. I nie potrzebuję, by wtrącał się pan w nasze życie. Nikt mnie do niczego nie zmusza. Jestem z nim, bo go kocham, chociaż domyślam się, że pan tego nie zrozumie.

Wyszła… raczej wypadła z gabinetu, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Kompletnie nie zwróciła uwagi na fakt, że uzdrowiciel chciał jeszcze coś powiedzieć. Nie chciała go słuchać. Nie chciała słuchać kolejnych oszczerstw i oskarżeń. Nie potrafiła. Nie chciała. Przez głowę przeszła jej myśl, ile jeszcze razy będzie musiała zmagać się z tego typu wypowiedziami. Ile jeszcze razy będzie musiała słuchać, że z jej dzieckiem może być coś nie tak? Ile jeszcze razy będą jej sugerować, że nie powinna rodzić? Ile jeszcze razy będą niedowierzać, że jest z Remusem z miłości? Tylko dlatego, że był wilkołakiem i, według większości, nie powinien być kochany. Odmawiali mu prawa do czegoś tak podstawowego jak rodzinne szczęście. Nie. Nie godziła się na to!

Ruszyła do wyjścia ze szpitala, oddychając głęboko i próbując się uspokoić. Z trudem powstrzymywała się od przebiegnięcia tego odcinka. Chciała jak najszybciej wrócić do domu, do miejsca, gdzie była bezpieczna. Minęła Remusa, kompletnie nie zwracając na niego uwagi.

– Ami, poczekaj! – zawołał za nią.

Dogonił ją dopiero w holu. Złapał ją w momencie, gdy szykowała się do teleportacji. Zniknęli ze szpitala w mgnieniu oka.

Wylądowali na trawniku pod domem. Remus zgiął się w pół, z trudem utrzymując zawartość żołądka na miejscu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio aportacja wywołała u niego taką reakcję… dwa lata temu? Raczej trzy – tuż po tym, jak zdał licencję teleportacyjną. Nienawidził nagłych teleportacji. Zresztą, czy ktokolwiek je lubił?

– Rem, przepraszam – powiedziała przerażona Ami, nachylając się nad mężem. – Nie wiedziałam…

– Czego? – wydyszał ze złością Remus. – Że pójdę za tobą? Czy chciałaś mnie tam zostawić? Co w ciebie wstąpiło, na Merlina?!

Amelia objęła się ramionami i rozejrzała, zakłopotana. Bała się powiedzieć mężowi o rozmowie z uzdrowicielem, chociaż wiedziała, że powinna. Kto wie, jakie kłopoty mogli mieć przez to wszystko. Bała się. Panicznie się bała. Dotarło do niej, że nie powinna wychodzić tak szybko z gabinetu. Kto wie, co pomyślał medyk i co zrobi ze swoimi podejrzeniami. Jeżeli złoży zawiadomienie do DKMS-u… Jeżeli będzie chciał im zaszkodzić, jeżeli przez nią i jej popędliwość coś się stanie jej rodzinie, Amelia wiedziała, że tego nie przeżyje. A mogli w każdej chwili wejść rejestrowi i zarzucić Remusowi niedopełnienie obowiązku aktualizacji danych. W połączeniu z oskarżeniem o przetrzymywanie jej siłą, mogłoby to kosztować jej męża życie. Nie, nie mogła tam myśleć. Nie mogła. Popełniła błąd zapisując się na wizytę pod obecnym nazwiskiem. Powinna była podać panieńskie. Powinna pójść na kontrolę sama. Ale tak bardzo chciała choć ułudy normalności w tych chorych czasach i tej chorej sytuacji. Miała nadzieję, że nie będzie musiała płacić za to tak wysokiej ceny.

– Ami, co jest? Przecież widzę, że coś jest nie tak – powiedział Lupin, prostując się. Wziął żonę za ręce. – Co powiedział uzdrowiciel, gdy wyszedłem? I nie próbuj mnie zbywać, jak wychodziłem, wszystko było w porządku. Coś musiało się potem stać.

– Wiedział. Kim jesteś – dodała, gdy zobaczyła, że mąż nie rozumie, o co jej chodzi. – Zaczął coś mówić, że niby jestem do czegoś zmuszona, że może zawiadomić ministerstwo, jeżeli tego potrzebuję, że może dać mi eliksir… Rem, spokojnie!

Widziała, jak Remus coraz bardziej blednie. Objął ją mocno, jakby mogło to ją uchronić przed uwagą ministerstwo. Czuła, jak zesztywniały mu wszystkie mięśnie. Dłonie miał lodowate od nerwów. Tak jak jego bliskość zazwyczaj ją uspokajała, tak teraz działała odwrotnie. Ami miała wrażenie, że przejmuje zdenerwowanie męża.

– Nie pójdę więcej do Munga – zapewniła go.

– Nie. Pójdziesz – powiedział ostro Remus, choć Ami widziała, ile go to kosztuje. – Mają tam najlepszą opiekę. Nie pozwolę ci z niej zrezygnować tylko dlatego, że… Nieważne.

– Nie powierzę naszego dziecka człowiekowi, który uważa je za potwora! Chodźmy do domu, potem o tym pomyślimy.

Miała nadzieję, że jak opadną emocje, dojdą do jakiegoś porozumienia. Bez względu na to, co mówił Remus, nie zamierzała postawić stopy w Szpitalu Świętego Munga przynajmniej do końca ciąży. Czuła, jak ponownie ogarniała ją złość. Tym razem nie na uzdrowiciela, ale na własnego męża. Jak mógł nie widzieć problemu?! Jak mógł uważać, że wszystko będzie dobrze?! Jak mógł… Jak ONA mogła tak bardzo się denerwować, wiedząc, że nerwy mogły szkodzić jej dziecku?! Szła za Remusem na chwiejnych nogach, czując, jak zaczyna boleć ją głowa. Marzyła o tym, by schować się po kołdrą i zasnąć. Chciała, żeby ten okropny dzień się skończył.

Weszli na werandę i Lupin sięgnął po klucze. Włożył jeden z nich do zamka i… nie mógł go przekręcić. Zmarszczył brwi z niepokojem.

– Nie zamknąłeś drzwi? – spytała Ami, czując, jak serce zamiera jej w piersi. Czy to już? Czy uzdrowiciel mógł tak szybko ich zgłosić? Czy rejestrowi mogli tak szybko dotrzeć do ich domu?

– Zamknąłem. Na pewno zamknąłem.

Sięgnął po różdżkę i wszedł ostrożnie do domu. Amelia wsunęła się za nim, gotowa w każdej chwili do ataku. Po chwili zauważyła, że Remus się rozluźnia.

– Tato?! – krzyknął.

– Tu jestem! – odpowiedział mu nieznany Ami głos z obcym, domyślała się, ze francuskim, akcentem. – Gdzieś się podziewał? Już myślałem, że…

Starszy mężczyzna urwał, gdy zobaczył stojącą za Remusem Amelię. Podniósł dłoń i poprawił siwiejące włosy. Ami bez trudu mogła rozpoznać rodzinne podobieństwo – wszędzie by rozpoznała ten kształt nosa i oczu.

– Tato, chciałbym przedstawić ci moją żonę, Amelię – powiedział Remus z cieniem dumy w głosie.

– Cieszę się, że mogę wreszcie poznać panią Lupin – oświadczył starszy mężczyzna, obejmując Ami i składając na jej policzkach iście francuskie trzy pocałunki. – Witaj w rodzinie, dziecko.

Amelia oddała uścisk teścia. Nie spodziewała się tak przyjaznego powitania. Chociaż musiała się przyznać sama przed sobą, że momentami miała problemy ze zrozumieniem tego, co Rey do niej mówi (jego francuski akcent był bardziej wyraźny niż akcent Remusa). Miała nadzieję, że wkrótce nauczy się lepiej go rozumieć.

– Ach, nie przedstawiłem się. Jestem Reynard Lupin. Mów mi „tato”, w końcu jesteśmy rodziną. A teraz bądźcie tak mili i powiedzcie, co się działo w zeszłym miesiącu. Ty – tu wskazał na syna – napisałeś tylko, że miałeś wypadek. Teraz czekam na wyjaśnienia. I nie dam się zbyć.

Przeszli do pokoju i usiedli przy kuchennym stole. Remus odetchnął głęboko, zanim zdecydował się cokolwiek powiedzieć. Zastanawiał się nad odpowiedzią. Jego ojciec od razu to dostrzegł.

– Żadnych wykrętów, Rémy – powiedział Rey. – Chcę wiedzieć wszystko.

– Dostałem zaklęciem tnącym… które spowodowało też zatrucie srebrem. Bardzo silne zatrucie – przyznał Remus. – Poppy, nasza znajoma pielęgniarka, z trudem mnie odratowała.

– Zaklęcie wprowadzające srebro do krwioobiegu? Genialne!

Młodszy Lupin uśmiechnął się z rozbawieniem. Oficer DKMS-u zawsze pozostanie oficerem DKMS-u, nawet jeżeli przejdzie na wcześniejszą emeryturę i zostanie ojcem wilkołaka. Ewentualnie w odwrotnej kolejności.

– Wolałbym, żeby Rejestr go nie poznał – przyznał. – I bez tego są nazbyt skorzy do użycia siły. Strach pomyśleć, co by się działo, gdyby dostali tak potężną broń do ręki.

– Nie mogą łamać prawa, prawda? – zapytała Ami. – Mimo wszystko są funkcjonariuszami.

– Nie żartuj. Jak poszedłem do Rejestru po zakończeniu szkoły, prawie złamali mi rękę. Ot tak, bo podobno krzywo się spojrzałem. Powstrzymał ich Davies.

– Mój stary przyjaciel – wyjaśnił Amelii Rey. – Pisał mi potem o tym. Mniejsza o to. Domyślam się, że twój nowy głos to właśnie zasługa srebra.

Remus uśmiechnął się i kiwnął twierdząco. Rozumiał, dlaczego ojciec zmienił temat. Pracownicy Rejestru Wilkołaków nie stanowili chluby Departamentu Kontroli.

– Już i tak jest lepiej. Przez pierwszy tydzień w ogóle nie mogłem mówić.

– Wspaniałe czasy – westchnęła Ami, ocierając wyimaginowaną łzę. Puściła Remusowi oko.

– Powiedzmy. Wiesz, miałem mnóstwo szczęścia, że akurat był nów. Gdyby było bliżej pełni, Poppy mogłaby nie mieć dość czasu na wyciągnięcie ze mnie tego srebra. A i bez tego przemiana w zeszłym tygodniu była… no cóż…

Urwał, zastanawiając się, co powinien powiedzieć ojcu. Na szczęście nie musiał. Po wyrazie twarzy Reya, zorientował się, że ten doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co mogło się dziać. Widział na niej nie tylko zrozumienie, ale też strach. Reynard dopiero teraz uświadomił sobie, jak niewiele brakowało, by musiał przyjeżdżać na pogrzeb syna.

– Domyślam się – podjął ojciec i rozejrzał się po pomieszczeniu. – A tak poza wypadkami, to jak sobie radzicie?

Ami uśmiechnęła się lekko i spojrzała na męża. Ten skinieniem głowy zachęcił ją do przekazania dobrej wiadomości. Dziewczyna sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej zdjęcie, które dostała od uzdrowiciela. Położyła je na stole i przesunęła w stronę teścia, któremu coraz szerzej otwierały się oczy. W milczeniu przesuwał spojrzenie między synem i synową, czekając, aż któreś z nich powie to na głos.

– Za kilka miesięcy zostaniesz dziadkiem – poinformował ojca Remus, uśmiechając się szeroko.

Rey poderwał się z krzesła i najpierw uściskał mocno syna, krzywiącego się lekko przez wciąż obolałe żebra, po czym o wiele delikatniej objął synową.

– Nie mogliście mi zrobić wspanialszej niespodzianki – poinformował młodych, ocierając łzę wzruszenia.

Zjedli kolację, a następnie Ami poszła do łazienki się wykąpać. Remus w tym czasie podszedł do szafki i wyjął jeden z ostatnich eliksirów, jakie dostał tydzień wcześniej od Poppy. Musiał przyznać, że zadziałały świetnie – po trzech dniach stosowania jego serce przestało gubić rytm. Nazwa na fiolce nie umknęła uwadze Reya.

– Po co ci eliksir kardio?

Remus rozejrzał się, żeby upewnić się, czy Ami na pewno nie ma w pobliżu.

– Po ostatniej nocy pełni… – zawahał się. Nadal ciężko mu było o tym mówić. Wciąż nie mógł w to uwierzyć. Przeszedł na francuski. – Mój organizm nie wytrzymał skażenia srebrem. Zaraz po przemianie serce mi się zatrzymało. Jim i Poppy dali radę ruszyć je z powrotem, ale gubiło rytm. Piję to już od tygodnia. Zostały mi jeszcze cztery dawki.

– Amelia wie? – zapytał nienaturalnie blady Rey.

Nie chciał nawet myśleć o tym, jak blisko było do tego, by stracił syna. I nic nie wiedział. Nikt mu nie napisał, że coś było nie tak. Pomyślał, że jeszcze kilka takich informacji i sam będzie potrzebował czegoś na wzmocnienie serca. To było ponad jego nerwy. Gdyby to od niego zależało tu i teraz spakowałby rzeczy i wywiózłby Remusa i Ami do Francji. Tam byliby bezpieczniejsi. Nie mówiąc o tym, że miałby ich na oku.

– Nie. I niech tak zostanie. Proszę, tato. Nie chcę jej tym niepotrzebnie denerwować. Ze mną już jest dobrze.

Reynard uśmiechnął się z trudem. Doskonale rozumiał podejście syna. Prawdopodobnie, gdyby to dotyczyło Angie, zrobiłby to samo. Nie zmieniało to faktu, że był zły. Jego syn zachował się skrajnie nieodpowiedzialnie, prawie stracił życie i… po raz pierwszy w życiu miał ochotę przełożyć go przez kolano. Nigdy nie podniósł ręki na żadnego z synów i chyba zaczynał tego żałować. Zastanawiał się, jak Remus mógł okazać się tak… głupi? Nieodpowiedzialny? Nie wiedział, jak to nazwać. Nie po to przez tyle lat go wychowywał, uczył, żeby uważał na siebie, żeby teraz dał się tak po prostu zabić. O ile jeszcze rozumiał to, że chłopak chce chronić Amelię, o tyle tego, że nie napisał do niego… Nie, nie mógł.

– Myślę, że to nie żoną powinieneś się teraz martwić, tylko mną. Jak mogłeś o niczym mi nie napisać? Na Merlina, Rémy, powinienem być pierwszą osobą, którą poinformowałeś o tym, że cię otruli. PIERWSZĄ, do cholery! Dwadzieścia lat poświęciłem na badanie tego typu kwestii.

Remus chciał mu odpowiedzieć, ale Ami właśnie wyszła z łazienki. Mokre włosy miała zawinięte w ręcznik.

– Pościelę nam na górze i możemy się kłaść – powiedziała do męża.

Reynard uniósł brwi ze zdziwieniem i spojrzał na synową.

– Jakie „na górze”? Jakie „pościelę”? Przecież nie będę was wyrzucał z waszego łóżka, w imię Morgany!

– Ale… Ale wie pan… znaczy… wie tata… – plątała się Ami. – Znaczy…

– Wy śpicie u siebie, ja śpię na górze – powiedział Rey najłagodniej, jak potrafił. – I pościelę sobie sam, nie musisz się, dziecko, męczyć. Nie powinnaś. Ewentualnie wykorzystam tego tu. – Wskazał kciukiem na syna. – Zresztą moja walizka jest już na poddaszu.

Ami odetchnęła i przestała protestować. Lupinowie, westchnęła w myślach. Każdy jeden tak samo uparty. Wzięła zdjęcie dziecka ze stołu i schowała się w sypialni. Zanim dołączył do niej mąż, zdążyła rozczesać i podsuszyć włosy. Sięgnęła po album i zaczęła przeglądać kolejne zdjęcia, jak to ostatnio miała w zwyczaju. Dotarła do fotografii z ostatnich lat nauki w Hogwarcie.

– Na co patrzysz? – zapytał Remus, wchodząc do sypialni.

– To siódmy rok? I ty z Mary?

Podała mężowi zdjęcie sprzed nieco ponad trzech lat. Lupin uśmiechnął się delikatnie. Pamiętał tamten dzień. Razem z resztą Gryfonów świętowali rozpoczęcie nowego, dla nich ostatniego, roku nauki. To był ten krótki moment, gdy James i Lily już się nie kłócili, ale jeszcze nie byli ze sobą. A Remus? On już od jakiegoś czasu zagadywał do Mary Macdonald, która tamtego wieczoru dała się wreszcie wyciągnąć na nocny spacer po Hogwarcie. Aż mu się gorąco zrobiło na myśl o tym, co wydarzyło się wtedy na Wieży Astronomicznej. To zdecydowanie nie była historia z tych, które wypadałoby opowiadać żonie.

– Tak – potwierdził. – Można by powiedzieć, że spotykaliśmy się wtedy przez jakiś czas.

Tak, to był krótki, bardzo intensywny związek.

Odłożył zdjęcie i położył się do łóżka. Przyciągnął do siebie Ami. Nie potrzebował myśleć o dawnych romansach, jeżeli ona była tuż obok.

~ * ~

Marzec 1981

Wiosna tego roku przyszła wyjątkowo szybko i niemal od razu rozkwitła. W połowie marca Anglia pokryła się już zieloną trawą, pyszniącą się w promieniach słońca.

W ostatni weekend miesiąca dom Potterów w Dolinie Godryka zaroił się od gości. Lily kręciła się między kuchnią a ogrodem, gdzie jej mąż siedział na kocu z przyjaciółmi. Czterej młodzi mężczyźni pilnowali dwójki niemowląt, która leżała między nimi. Harry powoli uczył się raczkować, a gdy się męczył, siadał obok Rose i łapał ją za jedną z wierzgających nóżek. Rosie uśmiechała się, spoglądając na ojca i wujków, i oblizywała po kolei paluszki.

– Jak dzieciaki zaczną chodzić, będziecie mieli przegwizdane – powiedział Syriusz, śmiejąc się.

Remus uśmiechnął się lekko i pogłaskał córkę po głowie. Rose rosła, jakby poił ją eliksirem wzrostu, a nie mlekiem dla niemowląt. Coraz bardziej przypominała swoją matkę… a może to on chciał, by ją przypominała.

Było mu ciężko. Trudno było obserwować budzącą się do życia przyrodę ze świadomością, że Ami już tego nie zobaczy. Ptaki zaczynały wić gniazda na rosnących na jego podwórku drzewach, a jego ukochana leżała w zimnym grobie. W dodatku zbliżały się jej urodziny… Nie wiedział, jak przeżyje ten dzień.

– Ej, Luniek, pobudka! – rzucił James, stukając go w ramię. – Powiesz wreszcie, czemu twój ojciec tak nagle wyjechał?

– Odpuść, Jim. Było, minęło, nie chcę o tym rozmawiać.

Wstał i wszedł do domu. Wziął od Lily półmisek z pieczonym kurczakiem.

– Nie słuchaj Jamesa – poradziła mu przyjaciółka.

– Nie broń go, Lily. Nie tylko ja go znam, ale on mnie też. I powinien wiedzieć, kiedy postawić granicę. I że pytanie mnie siedemdziesiąt razy o to samo przynosi skutek odwrotny do zamierzonego.

– Przypilnuję go.

Przepuścił ją przodem i przeszli razem do ogrodu. Postawił półmisek na stoliku. Syriusz, James i Peter podnieśli się z koca i usiedli na krzesłach. Zaczęli nakładać sobie jedzenie na talerze.

Potter co jakiś czas zerkał na Remusa. Kilkukrotnie sprawiał wrażenie, że chce coś powiedzieć, ale powstrzymywały go delikatne kopnięcia żony. Przez to wszystko atmosfera przy stole była dosyć napięta.

Kończyli już posiłek, gdy przez otwarte okna dobiegł ich dźwięk dzwonka do drzwi. Lily poderwała się i pobiegła sprawdzić, kto przyszedł, zostawiając wyjmujących różdżki i gotowych do obrony Huncwotów. James rozejrzał się, by upewnić się, czy nikt nie spróbuje ich zaatakować od strony lasu.

Ich obawy okazały się bezpodstawne, bo po kilku minutach Lily wróciła do ogrodu, prowadząc w pełni umundurowanego Sturgisa. James i Syriusz niemal zjeżyli się na jego widok.

– Czego chcesz?! – rzucił gospodarz, podchodząc bliżej.

– Stopuj, Potter. Jestem służbowo. Muszę porozmawiać z Remusem.

– To możesz mówić przy nas – powiedział buńczucznie Syriusz.

– Nie – uciął Lupin, przeczuwając nadciągającą awanturę. Jego przyjaciele już zaczynali stroszyć piórka. – Przypilnujcie Rose. Lily, możemy skorzystać z salonu?

– Jasne.

Remus minął poddenerwowanych przyjaciół, po czym poprowadził brata do domu. Bał się na niego spojrzeć. Wizyta aurora rzadko kiedy oznaczała coś dobrego. Chociaż z dwojga złego wolał wizytę aurora niż oficera DKMS-u albo, co gorsza, rejestrowego.

– Co się stało? – zapytał w końcu.

Sturg uciekł spojrzeniem, jakby miał poważne opory przed powiedzeniem czegoś na głos. To nie był dobry znak. Po plecach Lupina przebiegł nieprzyjemny dreszcz.

– Nie jesteś tu służbowo – zauważył Remus. – Aurorzy nie chodzą służbowo w pojedynkę.

– Służbowo, ale nie w mojej sprawie – sprostował Sturg. – Moody mnie tu przysłał… Chcą wznowić śledztwo w sprawie Amelii.

Remus poczuł się, jakby jego serce zgubiło jedno uderzenie. Nogi się pod nim ugięły i pewnie by upadł, gdyby Sturgis nie złapał go i nie posadził na kanapie. Ukrył twarz w dłoniach, usiłując uspokoić oddech. To jedno zdanie obudziło w nim największe koszmary ostatnich miesięcy.

– Dlaczego? – szepnął w końcu drżącym głosem. – Przecież Moody sam zaklasyfikował to jako atak śmierciożerców. Wtedy… w grudniu… Ministerstwo to przyklepało. Co się zmieniło?

– Nowe okoliczności – przyznał Sturg z zakłopotaniem. – Margaret Roberts powiedziała, że podejrzewa, że możesz być w to zamieszany… a potem jeden z drugim zgadali się z Rejestrem i… Wiesz, co było dalej.

Wiedział. Oczywiście, że wiedział. Stało się to, czego tak bardzo się obawiał – bieg śledztwa zmienił się przez to, kim jest. Poczuł, jak zaczynają mu drżeć ręce. Po raz pierwszy od prawie roku poczuł kłujący ból w sercu. Miał nadzieję, że to tylko złudzenie, ale niczego nie mógł już być pewnym. W gardle czuł narastający szloch, ale próbował zrobić wszystko, by go stłumić. Myśli tłukły mu się w głowie jak szalone. Oskarżenie, Rose, Ami, Sturg, 8 grudnia, śmierciożercy, Voldemort… nie nadążał. Nie wyobrażał sobie… Nie potrafił…

– Powiedz mi – zaczął Sturgis nienaturalnie delikatnym głosem, przedzierając się do świadomości brata. – Czy masz alibi na tamten wieczór?

Remus poderwał gwałtownie głowę, a jego oczy rozbłysły groźnie. W ludzkich źrenicach pojawił się cień wilka.

– Chyba żartujesz! Myślą… Oczywiście, że myślą… Mogłem się spodziewać, że Margaret spróbuje rzucić na mnie podejrzenia. Chyba się nie spodziewała, na jak podatny grunt trafią.

– Dlatego muszę wiedzieć, czy masz alibi. Wiesz, że muszę to wiedzieć.

– Nie wiem. Nie pamiętam. Wszystko mi się miesza z tamtej nocy.

Sturgis westchnął ciężko i usiadł naprzeciwko brata. Potarł skronie, zastanawiając się, co ma dalej zrobić. Było źle, chociaż po prawdzie dziwił się, że dopiero teraz ktoś doszukał się, za kogo wyszła Amelia.

– Dobra, inaczej. Moody ma prowadzić śledztwo dalej i wziąć pod uwagę zeznania, ale bez twardych dowodów nic nie zrobi. Podobno dostanie do pomocy kogoś z DKMS-u. Domyślam się, że weźmie to ktoś postawiony, sprawa jest gruba. Jeżeli będziemy mieć szczęście, weźmie to Rick Davies albo inny z kumpli ojca.

– I co z tego? – wymamrotał Remus ze zrezygnowaniem. – Wilkołak zawsze będzie na straconej pozycji. A łatwiej przyskrzynić mnie niż anonimowego śmierciożercę, wiesz o tym. Wszystko dlatego, że Margaret chce odebrać mi Rose. Dopnie swego.

Sturgis nie odpowiedział. Nie wiedział, co miał mówić. Wiedział jedynie, że jego brat miał rację. Nikt nie będzie szukał śmierciożercy, który mógł być wysoko postawionym urzędnikiem, gdy pod ręką mieli wilkołaka.

Lupin odchylił się na kanapie i oparł głowę o zimną ścianę. Miał dość. Odetchnął kilka razy, starając się jak najbardziej spowolnić oddech. Obolałe serce powoli wracało do stałego rytmu. Mięśnie rozluźniały się. Wraz ze spadkiem poziomu adrenaliny, poczuł ogarniający go chłód. Rozbiegane myśli powoli zwalniały, klarowała się w nich pewna rzeczywistość. 8 grudnia. Śmierć Ami. Alibi, którego nie pamiętał. Ostatnie miesiące, będące koszmarem. Rose. Ojciec. Oskarżenie… wiedział, jaki będzie wyrok. Nie musiał znać dowodów. Wystarczyło, że był tym, kim… czym był. Wiedział, jak to się skończy.

– Zabiją mnie – powiedział Remus. Jego głos był beznamiętny, wyprany z jakichkolwiek emocji. – Zabiją mnie, Sturg. Oskarżą o zamordowanie Ami i zabiją. Nie ma innej kary dla wilkołaka.

Wstał z kanapy i obszedł salon. Czuł, jak drżą mu ręce. Potarł się dłońmi ramiona, by ukoić dreszcze. Mimo to nadal czuł, jak stoją mu wszystkie włosy. Miarowe uderzenia serca grzmiały mu w uszach niczym uderzenia bębna. Zrobił kilka rundek po pokoju, zanim podjął bolesną decyzję.

– Dopilnuj, żeby Rose nie trafiła w jej ręce. Pal licho mnie, ale Rosie nie może trafić do Margaret. Albo tu, albo… albo do naszego ojca.

Z trudem przechodziły mu przez gardło te słowa, ale wiedział, że nikt nie zaopiekuje się jego córką tak dobrze, jak Rey. Reynard nie popełni drugi raz tego samego błędu.

– Tylko bez takich czarnych myśli, Remus – zaprotestował Sturgis. – Moody nie pozwoli, by przypisano ci coś, czego nie zrobiłeś. Ja też nie.

– Dlaczego?

Widział, że brat nie był zachwycony na dźwięk zrezygnowania w jego głosie. Stłumił warknięcie. Nawet nie mógł się tak po prostu poddać. Może to i lepiej, że Ministerstwo niedługo go zlikwiduje…  Skrzywił się. Nienawidził tego słowa. Prześladowało go, odkąd pamiętał.

Sturgis uśmiechnął się z wyższością i założył ręce.

– Czy to nie oczywiste? Jesteś moim bratem. Tylko JA mam prawo cię wykończyć.