Rozdział 18

Maj 1980

Atmosfera w pokoju była tak gęsta, że można ją było kroić nożem. Ami oddychała powoli, próbując się uspokoić w sztywnych ze złości ramionach męża. Nie miała już siły. Najpierw ten uzdrowiciel, potem matka… to było ponad jej możliwości.

– Powiesz mi teraz, co się stało? – zapytał Remus.

Ami przeszedł dreszcz na dźwięk jego głosu. Był ostry, ściśnięty ze zdenerwowania i wciąż lekko ochrypły po wydarzeniach z zeszłego miesiąca. Uniosła wzrok i zadrżała na widok dzikiego błysku w brązowych oczach. Chyba po raz pierwszy naprawdę zaczęła się bać Remusa.

– Mama chciała porozmawiać… tak po prostu…

– Ami. Przecież widzę.

Widział nie tylko to. Amelia pobladła i oparła się o niego, jakby miała problemy z ustaniem prosto. Podprowadził ją do kanapy i pomógł usiąść. Zajął miejsce naprzeciw niej. Mimo złości, martwił się o nią. Cała sytuacja ewidentnie jej szkodziła.

Odetchnął głęboko kilka razy, próbując uspokoić nerwy. Chciał porozmawiać na spokojnie. Merlinie, powinien być dla niej wsparciem, a nie przysparzać jej dodatkowych zmartwień.

– Nie martw się niczym – powiedział, głaszcząc ją po policzku. – Ma chérie, jestem tu. Nie dopuszczę, żeby coś ci się stało.

– Po prostu… Miałeś rację. Ta kolacja była niepotrzebna.

– Co ci powiedziała? – zapytał Remus, marszcząc brwi.

Przytulił ją i pozwolił, by położyła nogi na jego kolanach. Ami oparła głowę o jego ramię. Otarła samotną łzę.

– Że jestem głupia. Że zachowałam się jak… jak dziwka. Że puściłam się i wyszłam za ciebie, bo zrobiłeś mi dzieciaka… I dalej w tym tonie. Nie każ mi tego powtarzać.

Uniosła wzrok, obawiając się wybuchu męża. Remus miał zamknięte oczy i oddychał głęboko, jakby za wszelką cenę usiłował się uspokoić. Na jego policzkach wykwitł rumieniec gniewu.

– Rem, powiedz coś – poprosiła cicho. – Cokolwiek.

Ramiona męża owinęły się ciaśniej wokół niej. Dłoń zacisnęła się na krawędzi spódnicy, mnąc materiał.

Merlinowi dzięki za magię, pomyślała Ami. Sama nigdy bym tego nie doprasowała. Widząc nerwy męża, cieszyła się, że nie wyznała najważniejszego – matka powiedziała, że powinna była zabrać się za starszego brata. Wiedziała, do czego by to doprowadziło.

– Nie powinienem pozwalać wam wyjść – szepnął Remus i pocałował ją w czoło.

– Byłoby jeszcze gorzej. Nie, dobrze, że wyszło tak, jak wyszło. Pomyśl, co by było, gdyby zaczęła mówić takie rzeczy tutaj…

– Nie pozwoliłbym jej na to. Ami, nie pozwolę cię obrażać. Nikomu. Jeżeli chcesz, porozmawiam z nią…

Urwał, gdy zobaczył przerażone spojrzenie żony. Tak, sam domyślał się, że to nie byłby najlepszy pomysł. Niepotrzebnie rozjątrzyłby konflikt. Nie mógł się wtrącić.

– Rem, obiecaj mi, że nie będziesz się do niej zbliżał – poprosiła Ami. – Nie warto. Jest, jaka jest, i żadne z nas tego nie zmieni. Nie chcę awantur. Kiedyś pogodzi się z moim wyborem i z naszym związkiem.

– Obiecuję – powiedział niechętnie Remus. – Ale nie wpuszczę jej, jeżeli znowu tutaj przyjdzie.

Ami uśmiechnęła się i wtuliła mocniej w jego ramię. Bliskość męża koiła jej nerwy, a delikatne kołysanie powoli pomagało odpłynąć w sen. Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła. Obudziła się, gdy Remus podniósł ją i zaczął nieść w stronę łóżka.

– Ćśś, śpij – szepnął, widząc, że Ami otwiera czy.

– Nie, nie, muszę się jeszcze umyć – wymamrotała półprzytomnie.

– To przygotuję ci kąpiel. Pozwól, że się tobą zaopiekuję.

Amelia uśmiechnęła się i ponownie odpłynęła.

Remus położył ją na łóżku i wycofał się z sypialni. Przeszedł do łazienki. Zatkał odpływ wanny i puścił ciepłą wodę. Wlał trochę aromatu kojącego, zmieszanego z eliksirem nawilżającym skórę. Pomieszczenie wypełniło się mocnym kwiatowym zapachem. Remus zmarszczył nos. Jak dla niego woń była zbyt mocna, ale przecież to nie o niego chodziło.

– Rémy, wszystko w porządku? – zapytał Rey, zaglądając przez uchylone drzwi do łazienki. – Co powiedziała Ami?

– Coś, czego nie chcę powtarzać. Nie, tato, ten obiad to jakaś pomyłka. Nie powinienem się na to zgadzać.

– A ja miałem déjà vu – przyznał Reynard. – Bardzo podobnie wyglądało spotkanie z moim ojcem niedługo po moim ślubie z Angie. Nie przejmujcie się tym. Szkoda nerwów, naprawdę.

Remus przez dłuższą chwilę wpatrywał się w milczeniu w lecącą wodę. Nie umiał się nie przejmować. Kobieta, którą kochał, została obrażona, sponiewierana. Wszystkie komórki jego ciała krzyczały, by pomścić jej krzywdę i bronić ją za wszelką cenę. Instynkt kazał otoczyć Ami wszelką możliwą opieką.

– Pogodziłeś się z tym kiedyś? – zapytał. – Z tym, że rodzina odwróciła się od ciebie?

W pomieszczeniu zapadła cisza, przerywana jedynie szumem wody. Remus spojrzał na ojca. Rey wbił wzrok w podłogę i podrapał się z roztargnieniem za uchem.

– W końcu tak. Chociaż zajęło mi to kilka lat.

– Ile? – spytał Remus, zamykając zawór wody.

– Kilka. Tak naprawdę dopiero, gdy zostałeś ukąszony, uświadomiłem sobie, że nie ma odwrotu.

Oczywiście. Wciąż pamiętał krzyki ojca pewnego wieczoru, tydzień, może dwa, po ukąszeniu. Nie był pewien, czy były to prawdziwe wspomnienia, czy jedynie wytwór wyobraźni dziecka, ale krzyki były wyjątkowo wyraźne. Ojciec dostał list z Francji. Ze stwierdzeniem, że ma na zawsze zapomnieć, że nosi nazwisko Lupin. Roland Lupin nie życzył sobie, by wilkołak dzielił z nim nazwisko. Rey go nie posłuchał, ale raz na zawsze urwał kontakt z rodziną.

Czy Remus dziwił się Rolandowi? Absolutnie nie. Ktoś tak czuły na punkcie własnej pozycji nie mógł pozwolić sobie na wilkołaka w rodzinie. Ale, tak po prawdzie, czy ktokolwiek by chciał? Naprawdę, na palcach mógł policzyć osoby, które traktowały go jak zdrowego człowieka. To było zupełnie normalne, sam miałby ogromne opory przed zaufaniem drugiemu wilkołakowi. Zła opinia nie brała się znikąd.

– Jeżeli będziesz mnie potrzebował, będę na górze – powiedział Rey, widząc, że kąpiel jest już gotowa. – Muszę skończyć ten wykład. Przeczytasz go potem?

– Jasne – odpowiedział z uśmiechem Remus. – Dziękuję, tato.

Reynard poklepał jeszcze syna po ramieniu, po czym ruszył do pracy. Musiał wreszcie skończyć pisać to głupie wystąpienie.

Młodszy Lupin upewnił się, że woda jest dostatecznie ciepła, i poszedł po Ami. Dziewczyna siedziała na łóżku, bawiąc się warkoczem. Uśmiechnęła się na widok męża i spuściła nogi na podłogę.

– Widzę ten błysk w oku – powiedziała. – Coś kombinujesz.

– Madame, zapraszam do łazienki, kąpiel jest gotowa – poinformował żonę, celowo zmieniając akcent na francuski. Wiedział, że to lubiła.

Poprowadził ją do wanny i odwrócił się, chcąc zostawić Ami samą. Złapała go za ramię, zatrzymując w miejscu.

– Zostań ze mną – poprosiła. – Potrzebuję cię.

Został. Pomógł Ami rozebrać się i wejść do wody. Dziewczyna odetchnęła z rozkoszą, zanurzając się w ciepłej, pachnącej kąpieli. Już dawno nie czuła się tak rozluźniona.

Remus przysiadł na krawędzi wanny, obserwując Amelię. Cieszył się, widząc ją tak odprężoną. Po nerwach ostatnich tygodni zasłużyła chociaż na tę odrobinę luksusu. On zresztą też, ale nie myślał teraz o tym. Dla niego największą nagrodą był wyraz zadowolenia na jej twarzy. Sięgnął pod wodę i wyjął stopę Ami. Położył ją na swoich kolanach.

– Zaraz będziesz cały mokry – ostrzegła go dziewczyna.

– To wyschnę.

Objął stopę dziewczyny i zaczął ją delikatnie rozmasowywać. Uśmiechnął się szerzej, gdy z ust Ami wyrwało się ciche westchnięcie. Ułożyła się wygodniej i całkowicie oddała pieszczocie.

– Zdejmij koszulę – poprosiła w pewnym momencie. – Szkoda jej, żeby zaraz była cała mokra.

– Już jest – zauważył Remus, ale zaczął rozpinać guziki.

Po chwili siedział już na wpół rozebrany. Starał się nie widzieć, że spojrzenie Ami powędrowało do zaczerwienionych blizn biegnących przez jego tors. Nie widziała ich jeszcze po pełni.

Wrócił do masowania stopy, mając nadzieję, że odwróci tym uwagę żony od śladów po ostatniej bitwie. Po dłuższej chwili zmienił masowaną nogę. Lewa stopa wydawała się ciut większa od prawej, a na jej wierzchu znajdowała się niewielka blizna. Remus zmarszczył brwi. Pierwszy raz widział ten ślad.

– Skąd to masz? – zapytał.

– Jak miałam osiem albo dziewięć lat, wskoczyłam na ławkę i pękła deska. Kawałek  rozorał mi skórę.

Remus uniósł delikatnie stopę Ami i ucałował bliznę. Dziewczyna roześmiała się, gdy przy okazji połaskotał jej podeszwę jej stopy. Patrząc jej prosto w oczy, przesuwał usta po skórze w stronę kostki, a potem dalej, wzdłuż kości piszczelowej do kolana. Z satysfakcją wsłuchiwał się w przyspieszony oddech żony. Sam z trudem powstrzymywał się, by nie przyspieszyć tempa. Ale za długo czekał, by się spieszyć.

– Wiem, do czego zmierzasz – wymruczała Ami, wzdychając pod wpływem kolejnych pocałunków.

– Jeżeli nie chcesz, powiedz tylko słowo – odpowiedział Remus, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że Amelia go nie zatrzyma. Poczuł za to jej mokrą dłoń w swoich włosach.

– Wiesz, chyba woda zrobiła się dla mnie odrobinę za zimna.

Sięgnęła po korek i wyciągnęła go. Woda zaczęła odpływać, a Amelia podniosła się, pokazując się mężowi w całej okazałości.

– Podasz mi ręcznik?

Remus odetchnął głęboko, wodząc wzrokiem po jej ciele. Widział, jak się zmieniło przez ostatnie tygodnie. Oblizał spierzchnięte usta.

– Wyglądam inaczej, wiem – powiedziała Ami, spuszczając wzrok.

– Wyglądasz pięknie – zapewnił ją. Objął ją jednym ramieniem, a drugie podłożył pod jej kolana. Podniósł delikatnie ociekającą wodą żonę. Otoczyła ramionami jego szyję. – Spokojnie, nie upuszczę cię.

Ami uśmiechnęła się szeroko, ukazując zęby. Odchyliła głowę, pozwalając, by mąż zaniósł ją do sypialni. Położył ją na łóżku równie delikatnie, jak wcześniej podniósł. Od razu sięgnęła do paska jego spodni, próbując go rozpiąć. Remus złapał jej ręce i uniósł do ust.

– Gdzie się spieszysz? Mamy dla siebie cały wieczór.

– A tata?

– Jest na górze, pracuje. Mamy czas.

Nachylił się nad Ami i pocałował ją. Brakowało mu tej bliskości, dotyku aksamitnej skóry. Był zły na siebie, że musiało dojść do starcia z teściową, by znowu się do siebie zbliżyli. Nie chciał teraz o tym myśleć. Wolał całkowicie skupić się na Ami. Nie było to trudne – jej zapach upajał go, muśnięcia długich palców przywiały o dreszcze, a dotyk skóry przy skórze sprawiał, że serce przyspieszało rytm, a krew buzowała mu w żyłach. Już dawno się tak nie czuł. Dawno nie czuł takiego ogarniającego ognia.

Jak zapowiedział, nie spieszył się. Chciał dać im obojgu czas na ponowne poznanie siebie i swoich ciał. Sam nie wiedział, jak dokładnie obchodzić się z Ami teraz, gdy jej ciąża zaczynała być widoczna. Z jakiegoś powodu budziło to w nim obawę, chociaż dobrze wiedział, że ten najbardziej niebezpieczny czas już minął. Teraz mogło już być tylko lepiej.

~ *~

Kwiecień 1981

Minął ponad tydzień, zanim do drzwi Remusa zapukał Alastor Moody. Lupin chyba jeszcze nigdy nie widział go w pełnym umundurowaniu. Powinien być zdenerwowany, ale nie mógł się nie uśmiechnąć, gdy zobaczył Ricka Daviesa, choć mundur oficera DKMS-u powodował, że czuł się bardzo niekomfortowo. Nawet jeżeli obu funkcjonariuszy znał od dziecka.

– Spodziewałem się was wcześniej – przyznał. – Podać coś do picia?

– Nie, nie, jesteśmy służbowo. Musieliśmy sprawdzić jeszcze kilka spraw. Nic poważnego – zapewnił go Rick, podczas gdy Moody rozglądał się czujnie po domu.

– Ktoś jeszcze jest w domu? – zapytał Alastor.

– Tylko Rose.

Auror mimo obszedł pomieszczenie. Za jego plecami Davies wywrócił oczami i wyjął z kieszeni notatnik. Usiadł na krześle przy stole, czekając, aż jego przyjaciel skończy obchód. Remus zajął miejsce naprzeciw niego. Czuł się nieswojo pod badawczym spojrzeniem oficera.

– Alastorze, sam mówiłeś, że chcesz załatwić to szybko – przypomniał Rick.

– Tak, tak. Musiałem się upewnić, że wszystko jest zabezpieczone.

Usiadł przy stole i spojrzał na młodego Lupina, bawiąc się różdżką. Wolałby być gdzieś indziej. Ba! Nawet Azkaban byłby na tę chwilę lepszy niż ten dom. Paskudnie się czuł, przesłuchując Remusa po raz kolejny, chociaż sam dobrze wiedział, że chłopak jest niewinny. Kiedy po raz pierwszy usłyszał o wznowieniu śledztwa, miał ochotę powiedzieć szefowi, że jest idiotą… nawiasem mówiąc, nie po raz pierwszy, ale tym razem Stary przeholował. Kto to słyszał, żeby wznawiać śledztwo z powodu skargi rozgoryczonej baby! Od Reya wiedział, jaki był stosunek tej całej Roberts do małżeństwa córki. Powiedział to szefowi, ale ten nie słuchał… a przynajmniej słuchał, dopóki nie dostał informacji z Rejestru. Skąd Rejestr wiedział o całej sprawie, Alastor nie miał zielonego pojęcia.

Nie działał bezrozumnie, opierając się wyłącznie na starej przyjaźni. Przemyślał całą sprawę – rozważył, jakby się zachował, gdyby nie chodziło o kogoś, kogo znał. Gdyby oskarżono pierwszego lepszego wilkołaka o współudział w zabójstwie żony. Gdyby rozgrzebano inną zamkniętą sprawę. W końcu doszedł do wniosku, że prawdopodobnie zrobiłby to samo. Przesłuchałby od nowa wszystkich świadków, sprawdził dowody i nabrał pewności, że wyniki pierwszego śledztwa były poprawne, chociaż znalazł nowego świadka, który otwarcie mówił, że niedowierzał w niewinność Remusa. Amelia Lupin zginęła w starciu ze śmierciożercami. Wystarczyło tylko przesłuchać jej męża i przybić pieczątkę pod zamkniętą sprawą.

– Dobra, zaczynaj to, Rick – polecił.

– Niech będzie. W takim razie rozpoczynamy przesłuchanie Remusa Johna Lupina, wilkołaka zarejestrowanego pod numerem 57 518, urodzonego 10 marca 1960 roku. Syna Reynarda i Angeline Lupinów. Wszystko się zgadza?

– Tak – przyznał Remus, czując nieprzyjemny ucisk na dźwięk swojego numeru. Nienawidził go jak niczego innego, może z wyjątkiem swojej teczki w Rejestrze. Nienawidził tego, że wpisano go tam niczym zwierzę.

– Prowadzący przesłuchanie: auror śledczy Alastor Moody i oficer Departamentu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami Ricchard Davies – kontynuował Rick, notując. – Dobra, skoro formalności mamy za sobą, to przejdźmy do konkretów. Remus, co pamiętasz z 8 grudnia 1980 roku?

– Więcej niż bym chciał.

Nie chciał o tym mówić. Gdyby tylko mógł, najchętniej zapomniałby o wszystkim, co się wtedy wydarzyło.

– Wiem, że to trudne – przyznał Rick. – Ale musimy o to pytać.

– Tak, wiem. Rano… rano poszedłem do pracy, tylko na pół dnia, kolega potrzebował wolnego poranka. Potem wróciłem, zjedliśmy obiad i wyszedłem.

Mówił powoli, bez uczuć, niemal mechanicznie. Chciał wyrzucić z siebie to wszystko i więcej nie wracać myślami do tamtej nocy.

– Gdzie poszedłeś? – zapytał Alastor. Nie wykazywał wielkiego zainteresowania, ale nie było w tym nic dziwnego. Już znał tę historię, nie tylko z ust Lupina.

– Do Hogwartu. Profesor Dumbledore zaprosił mnie, żeby porozmawiać.

Rick zapisał to w notatniku, po czym przejrzał zapisy z poprzednich stron. Jego ruchy były automatyczne, robił to już wiele razy. Cała ta sytuacja go obrzydzała. Powinien rozprawiać się z naprawdę gorszymi wilkołakami, a nie rozdrapywać emocjonalne rany syna Reya. Nie po to poszedł do tej roboty.

Z drugiej strony nie mógł odmówić, gdy Alastor poprosił go, by poprowadził z nim tę sprawę. Gdyby chodziło o kogoś innego, może i by odmówił, miał dostatecznie dużo na głowie. Ale nie mógł odmówić pomocy chłopakowi, którego znał właściwie od dnia narodzin. Nie mógłby potem spojrzeć Reyowi w oczy. Nie mógłby też spojrzeć w lustro. 

– Profesor Dumbledore to potwierdził – powiedział Moody. – Rozmawialiśmy z nim przedwczoraj.

Remu skinął mechanicznie głową. Milczał dłuższą chwilę, aż cichy dźwięk z drugiego pokoju nie wyrwał go z otępienia.

– Przepraszam was na chwilę – powiedział szybko, po czym niemal wybiegł z pomieszczenia.

Od razu jak wszedł do pokoju córeczki, zobaczył jej szeroki, bezzębny uśmiech. Zagruchała na widok ojca. Ten wziął ją na ręce i zaniósł do salonu.

– Wszystko w porządku? – zapytał Rick.

– Tak. Obudziła się i stwierdziła, że nie chce być sama. Ostatnio ma tak coraz częściej.

Pogłaskał córkę po nieco przydługich włoskach. Powinien je przyciąć, ale ostatnio nie miał do tego głowy. Poza tym przydałaby mu się do tego pomoc drugiej osoby.

– Jak wróciłem z Hogwartu, był tu Syriusz Black. Czekał na mnie na werandzie – kontynuował Remus, choć nikt go dalej nie pytał. – Powiedział mi, co się stało. Był tam, to on ich znalazł… Resztę już wiecie.

– Wiemy – przyznał cicho Rick. Odłożył notatnik i zamachnął nad nim różdżką.

Jedna ze stron oderwała się i przekształciła się w zgrabnie zapisany pergamin. Davies przebiegł szybko wzrokiem przez tekst, po czym podpisał się. Podsunął protokół Moody’emu. Auror też złożył podpis i oddał pergamin Remusowi.

– Sprawdź, czy wszystko się zgadza – polecił.

– Mogę potrzymać małą, jeżeli potrzebujesz wolnych rąk – zaproponował Davies.

Remus spiął się na tę propozycję. Nie chciał oddawać córki komuś z Departamentu Kontroli, nie miał za knuta zaufania do ich munduru. Ale, z drugiej strony, to był Rick, znał go całe życie. Jak był mały, mówił do niego „wujku”. Ostrożnie oddał mu Rosie i sięgnął po protokół. Upewnił się, że wszystko zostało dobrze zapisane (chociaż nie podejrzewałby Daviesa o przeinaczenie jego zeznań), po czym  podpisał się. Gdzieś z tyłu głowy kołatało mu się pytanie, ile naprawdę jest wart ten podpis. Oddał protokół Daviesowi, który właśnie próbował wyjąć mankiet munduru z rączki Rose.

– Może pomogę? – zaproponował Remus, uśmiechając się delikatnie, chyba po raz pierwszy w czasie tego spotkania.

– Nie, nie, dam radę.

Mimo zapewnień Rick miał niemały problem z wywinięciem się zręcznym rączkom pięciomiesięcznego dziecka. Jeżeli już wyjmował materiał z jednej ręki, palce drugiej zaciskały się w innym miejscu. W końcu pokój wypełnił szczery śmiech Alastora.

– I tyle warci są oficerowie DKMS-u – powiedział, nachylając się do Remusa. – Niby wielkie szychy, niby wielcy bohaterowie, a nie radzą sobie nawet z dziećmi.

Lupin taktownie nic nie odpowiedział, chociaż sam ledwo dusił w sobie śmiech. Po kilku minutach postanowił jednak uwolnić Daviesa od swojej nadaktywnej tego dnia córeczki.

– Po prostu nie chciałem zrobić jej krzywdy – powiedział obronnym tonem Rick, po czym sam w siebie się roześmiał. – Ale charakter to ma po dziadku. A pociąg do mundurów to nie wiem po kim, ale będziesz miał z nią, chłopcze, sporo problemów, jak podrośnie.

Remus strapił się. Wiedział, że Davies powiedział to żartem, ale zdawał sobie sprawę z tego, że to była najszczersza prawda. Będzie miał problem z wychowaniem dziewczyny. Nie miał bladego pojęcia, jak poradzi sobie z dorastającą córką i problemami, które z tego wynikały. Aż go ciarki przeszły, gdy pomyślał, że będzie musiał przeprowadzić kiedyś z nią rozmowę na temat działania kobiecego organizmu (jakby sam dużo o tym wiedział), potem o chłopcach… nie, to było ponad jego siły. Pozostawało mu wyłącznie się cieszyć, że do tego strasznego momentu miał jeszcze kilkanaście lat względnego spokoju.