Rozdział 22

Lipiec 1980

Remus przy pomocy różdżki kontrolował pędzel, który ostatnimi maźnięciami kończył malowanie małego pokoju. Był trochę zawiedziony – liczył na to, że skończy remont pokoiku wcześniej, ale, w sumie, czy musiał się spieszyć? Do nadejścia lokatora tego pomieszczenia zostało jeszcze kilka miesięcy. Miał mnóstwo czasu na przygotowanie wszystkiego.

Pędzel opadł do przygotowanej miski, a Remus z zadowoleniem rozejrzał się. Musiał przyznać, że razem z Ami odwalili kawał świetnej roboty (chociaż nigdy by jej nie powiedział, że pomalowała krzywo i musiał po niej poprawiać). Teraz wystarczyło poczekać, aż wszystko wyschnie i będzie mógł myśleć o meblowaniu pomieszczenia… A może by tak wymienił najpierw panele na podłodze? Obecne pamiętały jeszcze ślub jego rodziców i były pokryte kurzem, a w nielicznych miejscach zachlapane farbą. Nie były to zabrudzenia, z którymi nie poradziłaby sobie magia, ale chciał dać swojemu dziecku to, co najlepsze. Tylko czy było go na to stać?

Przypomniała mu się jedna rzecz. Coś, co zostawił ojciec tuż przed wyjazdem. Wyszedł z pokoiku i ruszył do sypialni.

– Gdzie tak biegniesz? – zapytała Ami, gdy przechodził obok niej. Sama leżała na boku na kanapie i czytała jakąś kobiecą gazetkę.

– Muszę coś sprawdzić.

Wszedł do sypialni i sięgnął po jedną z książek. Różniła się od innych, które stały na półkach. Miała większy format i pokrywała ją czarna oprawa, na której widniały srebrne litery:

Tomer Lanvin

L’Origine, l’évolution et les résultats de la reserche sur les loups-garous

„Początek, rozwój i wyniki badań nad wilkołakami”. Dzieło życia profesora Lanvina, który zęby zjadł na badaniach nad likantropią. Sam profesor nie żył już od kilku lat, ale do tej pory nikt nie zdołał osiągnąć więcej od niego. Remus znał jego historię i wiedział, co sprawiło, że ten podjął tak nietypowy temat. Lanvin „wszedł” w wilkołaczy świat tak samo, jak przed piętnastoma laty Reynard. Różnica była taka, że Rey miał syna, a Lanvin dwie córki: Madeleine i Anne-Marie, która był zbyt młoda, by przeżyć ugryzienie.

Remus otworzył księgę i wyjął z niej zamkniętą kopertę, podpisaną lekko skrzywionym pismem ojca. Dla mojego wnuka. Uśmiechnął się pod nosem. Nie chciał, żeby Reynard zostawiał mu jakiekolwiek pieniądze. Był dorosły, żonaty, wkrótce miał mieć dziecko. Nie potrzebował i nie chciał, by ojciec dokładał mu się do czegokolwiek.

– Co to jest? – spytała Ami, zaglądając mu przez ramię.

– Tata nam to zostawił. W razie, gdyby zabrakło nam gotówki.

Nie potrafił ukryć rozgoryczenia w głosie. Nienawidził, jak udowadniano mu, że nie jest w stanie utrzymać własnej rodziny.

– To miłe z jego strony – zauważyła Ami, ignorując niezadowolenie męża. Była już do tego przyzwyczajona. – Rem, tata chce dobrze. To normalne, że dziadkowie chcą coś sprezentować wnukom. Chyba lepsze to niż jakieś bezużyteczne zabawki. Co chcesz zrobić?

– Myślałem o nowej podłodze w pokoiku. Ta obecna jest starsza ode mnie. Ale… wiesz, jak jest. Trochę krucho się ostatnio robi z moją pensją – przypomniał z goryczą.

Wydatki związane z ciążą – potrzebne badania, eliksiry i witaminy mocno nadszarpnęły ich domowy budżet. Gdy nałożyły się na remont, wydatki zrobiły się zbyt duże. Remus starał się pracować więcej, coraz częściej zostawał w pracy po godzinach, ale ograniczała go działalność w Zakonie i potrzeby Ami. Czuł, że powoli przestaje panować nad sytuacją.

Odłożył książkę i opadł na łóżko. Ukrył twarz w dłoniach. Nie miał siły. Wydarzenia ostatnich miesięcy go wykańczały. Jeszcze nie do końca doszedł do siebie po tamtej feralnej bitwie. Nadal miewał nieprzyjemne uczucie palenia w piersi, chociaż momentami zastanawiał się, czy jest ono rzeczywiste. Teoretycznie dzięki eliksirowi, który zostawił mu Rey, nawet ostatnie drobinki srebra powinny opuścić jego organizm. Uczucie palenia pojawiało się głównie w momentach stresowych, gdy biegał między pracą a zebraniami Zakonu, gdy wychodził z domu o siódmej rano, a wracał o dziesiątej czy jedenastej w nocy. Robił wszystko, by wypełnić obowiązki. Wiedział, że taki tryb życia na dłuższą metę nie zda egzaminu. Rozpraszał się na zebraniach Zakonu, a ostatnio przysnął na przerwie w pracy. Szef się z tego śmiał, ale Lupin zdawał sobie sprawę z tego, że coś takiego nie będzie mogło się powtórzyć.

– Rem, może jednak spróbuję poszukać okazji do zarobienia czegoś – zasugerowała cicho Ami, głaszcząc go po kolanie.

– Nie – odpowiedział jej mąż, zaskakująco twardym tonem. – To ja powinienem być w stanie utrzymać rodzinę! Poza tym… kto cię teraz zatrudni? Jesteś w piątym miesiącu ciąży. Nie, nie mogę się na to zgodzić.

Ami przyciągnęła go do siebie. Pozwoliła, by Remus ułożył się obok i położył głowę na jej kolanach. Przeczesała palcami jego włosy. Martwiła się o niego. Był młody, a jednocześnie miał tak wiele na głowie. A ona tylko dokładała mu zmartwień.

– Wykończysz się, jeżeli będziesz tak dłużej funkcjonował. W kółko praca i Zakon, Zakon i praca. Rem, sam mówiłeś, że twoje serce… boję się. Boję się, że coś ci się stanie. Jesteś moją rodziną tak samo, jak ja twoją. Oboje jesteśmy odpowiedzialni za nasze dziecko. Za nasz dom.

– Co nie znaczy, że masz iść do pracy…

– Nie mówię o stałej posadzie. Ale o czymś dorywczym. Pamiętasz, co mówił uzdrowiciel w zeszłym tygodniu, wszystko ze mną w porządku.

Mimo obaw Remusa, Ami wymusiła na nim wizytę w szpitalu Marii de Guise. Amelia po raz pierwszy była w Edynburgu i zakochała się w tym mieście. Gdyby nie mieli domu, chętnie namówiłaby męża, żeby tu zamieszkali. Byłoby bliżej do uzdrowiciela Wanga. Ami od razu dogadała się z nim na wizycie. Nie robił uwag, nie krytykował, nie oceniał. Tylko im pogratulował.

– Nie widzę związku – obstawiał przy swoim Remus. – Ami, nie chcę, żebyś się narażała. Poradzę sobie. Muszę. Skoro byłem w stanie ożenić się z tobą i zrobić dziecko, to muszę być w stanie was utrzymać. Sam. Bez niczyjej pomocy.

Zerwał się z łóżka i wyszedł do drugiego pokoju. Nalał zimnej wody do szklanki i wypił wszystko na raz. Czuł się bezsilny. Wściekły. Wściekły na życie, na swoją chorobę, na samego siebie. Gdyby nie był wilkołakiem, wszystko wyglądałoby inaczej. Miałby normalną pracę i wspólnie z Ami cieszyliby się z nadejścia dziecka, bez kilkumiesięcznych nerwów, czy maleństwo będzie zdrowe.

Zaklął po francusku i uderzył pięścią w stół. Syknął z bólu, a dłoń zaczęła sinieć.

– Pokaż mi to – powiedziała Ami, wyciągając ręce, ale Remus nie pozwolił się złapać.

– Nie. Przepraszam, ale nie.

Wypadł z domu i niemal biegiem okrążył kilkukrotnie budynek. Po piątym okrążeniu poczuł, jak nerwy powoli odpuszczają, ale dopiero po dziesiątym doszedł do wniosku, że może spokojnie porozmawiać z żoną. Ami przyglądała się temu wszystkiemu z werandy. Obejmowała się ramionami, oddychając ciężko. Remus podbiegł do niej i ostrożnie ujął jej dłonie.

– Przepraszam – powiedział, całując po kolei każdy z palców. – Przepraszam, ma chérie. Ale, naprawdę, poradzę sobie. Chcę, żebyś była bezpieczna. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Merlinie, gdybym mógł, dałbym ci gwiazdę z nieba. – Osunął się na kolana i wtulił twarz w brzuch Amelii. Poczuł, jak z oczu spływają mu łzy. – Ale nie mogę. Bo jestem cholernym wilkołakiem, którego nikt nie przyjmie do normalnej pracy. Twoja mama ma rację, Ami. Wyszłaś za faceta bez przyszłości.

Dziewczyna wplotła palce w jego włosy i pokierowała jego głową tak, że spojrzał w jej oczy. Serce jej się ścisnęło, gdy zobaczył w nich łzy.

– Nie jesteś „facetem bez przyszłości”! Kocham cię. I nie waż się mówić, że moja matka ma rację. Bo nie ma. Nie interesuje mnie gdzie pracujesz i ile zarabiasz.

– Miłością nie wykarmimy dziecka.

Ami westchnęła, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. Remus miał rację, ale nie mogła powiedzieć tego na głos. To by tylko rozpętało jeszcze większą burzę. Objęła go tylko mocniej, chcąc przekazać mu jak najwięcej swojej siły. Gdzieś pod skórą czuła, że to nie będzie ostatnia tego typu rozmowa.

~ * ~

Kwiecień 1981

Sturgis z trudem doczłapał się do drzwi. Był wykończony. Od tygodnia prawie nie zmrużył oka. Odkąd jego brat trafił do aresztu.

Przetarł twarz dłonią. To był jakiś koszmar. Dzień w dzień chodził do pracy i musiał udawać, że wszystko jest w porządku. Że jego brat wcale nie siedzi w areszcie zaledwie kilkadziesiąt metrów od niego. Że nie spędza całych nocy, nosząc jego córkę, która najwidoczniej zdawała sobie doskonale sprawę z tego, co się działo. Nie mogła spać, ciągle płakała, Sturgis nie był w stanie jej uspokoić ani nakłonić do jedzenia. Mała w zastraszającym tempie zaczynała tracić na wadze. Nawet Lily Potter nie była w stanie pomóc.

Informacja o wypadku Moody’ego spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Alastor był jego mentorem, gdyby nie on, Sturgis prawdopodobnie nie zostałby aurorem. Nie poradziłby sobie z testami. Był jedynym, który ze swojego roku zdał egzaminy i podjął pracę. Rok później dołączył do niego Frank Longbottom. Minęły dwa lata, zanim zostali partnerami zawodowymi.

Sturgis przez ostatnie dni próbował dowiedzieć się czegoś od pracowników Departamentu Kontroli, ale nie mógł jawnie zapytać. Nie mógł dać nikomu do zrozumienia, że zależy mu, że ta sprawa go interesuje. To mogłoby tylko pogorszyć sytuację. Nic mu nie powiedzieli. Nie musieli, to nie była jego sprawa. Scotta i Dawlisha, którzy prowadzili całą sprawę, nie miał co pytać. Wiedział, że nic nie powiedzą, zbyt długo ich znał. Poza tym, jako protegowany Alastora, został całkowicie odsunięty od sprawy. Rozumiał decyzję szefa Biura Aurorów, ale i tak był zły. Nawet nie mógł iść do szpitala, bo Moody’ego wciąż nie przeniesiono z OIOM-u. Nie był jego rodziną, więc nie przysługiwał mu dostęp do informacji.

Odwrócił się, ponownie słysząc pukanie do drzwi. Jednak pierwsze nie było przywidzeniem. A już myślał, że majaczył z niewyspania.

Otworzył drzwi i spojrzał prosto w twarz ojca. Odetchnął z ulgą. Już się bał, że Rey nigdy nie wróci do Anglii.

– Dopiero rano dostałem list – powiedział Reynard, wchodząc do mieszkania. – Cholerna konferencja! Wiesz coś? Co z Rémym?

– Nie wiem. Nic nie wiem, nic mi nie mówią. Udało mi się tylko złapać Daviesa. Mówił, że próbował coś załatwić, ale nie chcieli wypuścić Remusa. Czekają, aż Moody złoży zeznanie.

Ojciec zacisnął dłonie w pięści tak głośno, że aż zatrzeszczały mu stawy. Schował je w kieszeni kurtki, próbując to ukryć.

– Może się nie obudzić – wycedził. – Merlinie, może być w śpiączce przez długie miesiące! I co? Będą go tak trzymać przez ten cały czas?!

– Nie krzycz… – upomniał go szybko Sturgis, ale było już za późno. W jego sypialni rozległ się płacz dziecka. – Kuźwa, a już myślałem, że chociaż trochę pośpi.

– Rose tu jest?

Nie czekając na odpowiedź, Reynard pobiegł do drugiego pokoju. Nachylił się nad łóżeczkiem i podniósł rozkrzyczaną wnuczkę. I stał się cud. Rosie zamilkła i uśmiechnęła się do dziadka.

– Pamięta mnie – ucieszył się Rey.

– Remus chciał, żebyś się nią zajął – powiedział ponuro Sturgis.

Uśmiech zniknął z twarzy Reynarda, ale mężczyzna dalej czule tulił wnuczkę. Dziecko powoli zasypiało. Po raz pierwszy od tygodnia wydawała się spokojna.

– Jak w ogóle tu trafiła? – zapytał Rey, spoglądając na starszego syna. Martwiła go jego nienaturalna bladość. Widział jak na dłoni, że ostatnie dni były wyjątkowo ciężkie dla Sturgisa.

– Aurorzy przyszli, gdy Remus był w pracy. Z Rosie siedział ten cały Pettigrew. Zabrał małą i przyniósł ją na zebranie Zakonu. Wziąłem ją do siebie, bo co miałem zrobić? Jak chodzę do pracy, zostawiam ją w Dolinie Godryka, u Potterów… wiem, że powinna tam zostać, ale boję się wypuścić ją z rąk. Jestem jej rodziną, formalnie byłoby trudniej ją stąd zabrać niż od Potterów.

Rey twierdząco skinął głową. Sturgis, jako stryj Rose, miał większe prawo do opieki niż Potterowie. Jednocześnie, jako aurora, o wiele trudniej było go „zakrzyczeć” paragrafami. Znał prawo dostatecznie dobrze.

– Rick pracuje? – spytał.

Próbował ułożyć sobie jakiś plan działania. Przecież nie mógł zostawić syna w tym obrzydliwym areszcie. Wiedział, co to za miejsce. Pamiętał, jak budowano te cele, sam przyłożył do tego rękę. Gdyby tylko pomyślał wtedy, że trafi tam jego dziecko… Ale wtedy był inny. To był który rok? 60? 61? Jakoś tuż po narodzinach Remusa. Rey był wtedy młodym, świeżo awansowanym oficerem kontrolnym. Chciał się popisać, chciał wyrobić sobie renomę, która pozwoliłaby mu na bardziej samodzielne działania… nie mówiąc już o podwyżce, której wtedy potrzebował. Angie co prawda pracowała, ale pensja kucharki w knajpie na Pokątnej nie była wysoka. Rey robił wszystko, by pokazać się w Departamencie Kontroli z jak najlepszej strony. Poza tym naprawdę uważał, że robi słusznie, że ściga groźne bestie. Czasami tak było, ale kiedy indziej…

Pamiętał jedną taką sprawę. Dotyczyła mężczyzny niewiele wówczas młodszego od Reya. Mógł mieć może trzydzieści lat. Reynard nawet pamiętał jego nazwisko – McQuinston. Pracował jako warzyciel eliksirów, miał się żenić, gdy pewnej nocy został zaatakowany przez wilkołaka. Stracił pracę, narzeczona zostawiła go z dnia na dzień. Mimo to nie załamał się i próbował dalej układać sobie życie, pracować na czarno i w jak najmniejszym stopniu ciążyć rodzinie. Do czasu, aż podczas kolejnej już pełni, przeszło cztery lata po ukąszeniu, zaklęcia założone na szopę, w której mężczyzna się przemieniał, okazały się zbyt słabe. McQuinston wydostał się na zewnątrz i zaatakował własną siostrę, która próbowała go zatrzymać. Dziewczyna przeżyła, nie została ukąszona, jedynie mocno podrapana, ale całą sprawę zgłosili sąsiedzi. Rey osobiście aresztował mężczyznę, był na procesie. Na nic zdały się prośby rodziny wilkołaka. Na nic zdały się płacz matki i zapewnienia siostry, że będzie uważała na brata. Wyrok mógł być tylko jeden. Reynard wciąż pamiętał egzekucję McQuinstona i to, jaką dumę wtedy czuł. Wydawało mu się, że usunął ze świata kolejnego potwora. Bo przecież KAŻDY wilkołak był potworem. Zaledwie dwa lata później Rey musiał diametralnie zmienić swoje stanowisko.

– Daviesa wysłali na zaległy urlop. Chyba boją się, że będzie za głośno mówił. Przecież szef DKMS-u wie, że razem pracowaliście. Nie są aż tak głupi, żeby nie zauważyć powiązania. Raz go wpuścili do aresztu, ale więcej tego nie zrobią. Ciebie też nie wpuszczą, jesteś na emeryturze.

Rey wiedział, że Sturgis ma rację. Merlinie, sam tysiące razy tłumaczył innym, jakie zasady panowały w Departamencie Kontroli. To nie był areszt aurorski, tu obowiązywały zupełnie inne przepisy.

– Mam dzisiaj wolne, zostanę z Rose – powiedział Sturgis. – Idź, spotkaj się z Daviesem. Może wam dwóm przyjdzie do głowy jakiś pomysł. Najlepiej znacie ten system.

– Nie, wezmę Rose ze sobą. Prześpij się. Już dostatecznie liznąłeś ojcostwa.

Sturg roześmiał się cicho i z roztargnieniem potarł szyję. Tak, dostatecznie zorientował się, jak wygląda opieka nad dziećmi.

– Nie da się ukryć. Mam nadzieję, że nie liczysz na pojawienie się szybko kolejnego wnuka. Nie widzę siebie w roli ojca.

Rey uśmiechnął się dobrodusznie i pogłaskał śpiącą już Rose po brązowych, coraz dłuższych włosach.

– Znam wielu, którzy tak mówili – powiedział. – I każdy jeden mięknął, gdy brał dziecko na ręce. To zmienia człowieka, Sturg. Wiem, jak ja się zmieniłem, mając was obu przy sobie. Widzę, jak Rémy zmienił się pod wpływem Rose.

– Bardziej zmieniła go śmierć Ami – zauważył ponuro Sturgis.

A mnie odejście Angie, pomyślał Reynard. Tak bardzo chciałby, żeby jego żona tu była. Angie wiedziałaby, co zrobić i jak pomóc ich synowi. Angie wiedziałaby, jak zaopiekować się Rose. Hekate, jak on za nią tęsknił!

– Odpocznij, Sturg – poradził synowi. – Pokręcę się, zobaczę, co uda mi się załatwić.

Włożył Rose do wózka i wyszedł z mieszkania. Wiedział, że Rick mieszkał niedaleko, więc nie fatygował się teleportacją. Mógłby w ten sposób obudzić wnuczkę, a tego chciał uniknąć. Niech mała śpi, skoro na tyle się uspokoiła. Świeże powietrze dobrze zrobi im obojgu. Przynajmniej na tyle świeże, na ile może być w Londynie.

Prawdę powiedziawszy, nigdy nie lubił tego miasta. Pracował tu dwadzieścia lat, a mimo to Londyn nigdy nie zrobił na nim pozytywnego wrażenia. Był duży, głośny i zasmrodzony. Rey czuł się w nim przytłoczony. To dlatego przez tyle lat wolał dzień w dzień teleportować się z Rockcliffe niż przenosić do nie miasta. Chociaż czasami nachodziła go myśl, że gdyby przeniósł się do Londynu, być może Remusa nigdy nie zaatakowałby wilkołak. Westchnął ciężko. Ich życie wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby przed laty nie był taki głupi i ograniczony.

Dotarł do kamienicy, w której mieszkał Rick i odszedł do jednego z okien mieszkań na parterze. Nie miał ochoty wchodzić do środka. Bywał już u przyjaciela i wiedział, jakie nietypowe okazy trzyma na półkach. Wolał, żeby jego wnuczka nie przebywała w ich pobliżu. Zapukał w szybę.

W oknie pojawiła się zmęczona twarz Ricka, pokryta kilkudniowym zarostem. Mimo wyczerpania, przyjaciel uśmiechnął się na widok Reya. Wychylił się mocniej i spojrzał na śpiącą w wózku Rose.

– Nareszcie jesteś – powiedział Rick. – I masz małą… Może wejdziecie?

– Do tych twoich straszydeł? Nie, lepiej nie.

Rick uśmiechnął się szerzej i obejrzał przez ramię, najwyraźniej lustrując stan swojej kolekcji żywych i wypchanych stworzeń. Wzruszył ramionami.

– Daj mi trzy minuty i do was wyjdę. Tu niedaleko jest park, usiądziemy i pogadamy. A Rose nie będą przeszkadzać samochody. Naprawdę, mugole przesadzają z tymi maszynami.

Zniknął w mieszkaniu i zamknął okno. Nie minęły wspomniane trzy minuty, a Rick wybiegł z kamienicy i skierował się w stronę Reya. Uścisnął przyjacielowi dłoń.

– Dobrze cię widzieć – powiedział.

– Powinienem przyjechać wcześniej – przyznał Reynard. – Byłem w Marsylii na konferencji i nie docierały do mnie listy. Dopiero jak wróciłem, zobaczyłem, co się dzieje. Przyjechałem od razu.

Weszli na teren niewielkiego, gęsto porośniętego parku i usiedli na jednej z ławek. Niedaleko był plac zabaw, na którym bawiły się mugolskie dzieci. Rey trzymał kurczowo wózek, w którym spała Rose, i kołysał nim. Nachylił mocniej daszek, żeby promienie słoneczne nie padały bezpośrednio na jego wnuczkę.

– Przepraszam, że nie mogłem zrobić więcej – zaczął Rick, wpatrując się w przestrzeń. – Nie zorientowałem się, kiedy podjęli decyzję, żeby go aresztować.

– Wiem. Wciąż pamiętam, jak to u nas działa. Ale muszę go z tego wyciągnąć. Merlinie, jak mogło się tak posypać?

Był gotów na wszystko, żeby wyrwać syna z aresztu. Najgorsze było to, że przy całej swojej znajomości zasad działania Departamentu Kontroli nie miał zielonego pojęcia, jak ma pomóc Remusowi. Nie poprawiało mu to humoru. Czuł, jak sytuacja go przytłacza. Musiał zaopiekować się wnuczką i uratować młodszego syna tak, żeby nie zaszkodzić starszemu. Nie chciał większych kłopotów.

– Dziwnie wyciągać kogoś z miejsca, gdzie do tej pory się raczej zamykało – zauważył Rick. – Ale spokojnie. Obaj wiemy, że Remus nie jest zamieszany w wypadek Alastora.

– Obaj wiemy, że nikogo to nie interesuje. Jest, kim jest i to wystarczy. Niewinność czy nie, nikt o tym nie pomyśli. MUSIMY coś zrobić, Rick. Nie mogę go stracić. Rose nie może zostać sierotą.

Stary oficer oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Całkowicie zgadzał się z przyjacielem, musieli coś zrobić. Tylko co? Odkąd dostali z Alastorem nakaz powrotu do sprawy Amelii Lupin, stawali niemal na głowie, żeby wyprowadzić ją na prostą. Ignorowali naciski z dyrekcji Departamentu, która domagała się szybkiego zamknięcia sprawy. Rzecz jasna zgodnie z zeznaniami Margaret Roberts. Rick wiedział, że ryzykuje bardziej od Alastora. Aurorowi nikt by nic nie zrobił, ale jemu, oficerowi DKMS-u, oskarżenia o zbytnią łagodność dla wilkołaka mogły zniszczyć karierę. Jeszcze dziesięć lat temu nie zdecydowałby się na taki ruch, nawet dla Reynarda, miał na to za słabą pozycję. Teraz mógł w każdej chwili iść na emeryturę i zapomnieć o intrygach w Ministerstwie. Miał już pięćdziesiąt lat i powoli robił się na to za stary. Na akcje w terenie też.

– Nie zostanie – obiecał Rick. – Podobno Alastor czuje się coraz lepiej. Na dniach się obudzi i powie, jak było. Remus to twardy chłopak, wytrzyma w areszcie.

Rey spojrzał na śpiącą wnuczkę ze świadomością, że życie tego dziecka zależy od przebudzenia bądź nie pewnego aurora. Wiedział, że jego syn wytrzyma. Napędzała go największa siła na świecie – rodzicielska miłość. Musiał jedynie wytrwać jeszcze kilka dni. Da radę, nie było innej możliwości.