Rozdział 65

 

Kwiecień 1965

Jak bardzo się mylili… Szybko przekonali się, że nazwisko nie znaczyło nic. Jeszcze tego samego dnia teleportowali się do domu, w którym mieszkali Ronald i Lilith Moore. A raczej do jego ruin.

Z dokumentów, które znaleźli, wynikało, że dom Moore’ów spłonął przed dziewięcioma laty z mieszkańcami w środku. Nigdy nie ustalono, co było przyczyną pożaru.

– Myślisz, że to on – powiedział cicho Reynard, widząc minę Ricka.

– Nie wiem. Ale jeżeli to on, mówimy o najwcześniejszych ofiarach, o których wiemy. Cholera, dziewięć lat, Rey. Dziewięć lat. A to tylko jeden pieprzony wilkołak. Co robimy nie tak? Z żadnym innym nigdy nie mieliśmy takich problemów.

Rey podejrzewał dlaczego. Nie był jeszcze pewny… Moore, Greyback, czy jak tam się zwał, nie był zwykłym wilkołakiem, który krył się przed wzrokiem Departamentu Kontroli i udawał, że jest zwykłym człowiekiem. Nie, on żył dziko, rozkoszując się tym, czym był. Nie robił z siebie człowieka, raczej wczuwał się w wewnętrzne zwierzę.

– Musimy coś zrobić, inaczej Newt nam nogi z dupy powyrywa – warknął Rick. – Już dość ofiar. Zostało dziewięć dni do pełni. Pamiętasz, co mówił Sebastian? Zanim wzejdzie księżyc, on musi być martwy.

Nie znaleźli go przez dziewięć lat, a teraz mieli to zrobić w tydzień? Rey musiałby być idiotą, żeby wierzyć, że to możliwe. Nie mieli nic prócz nazwiska i portretu, ale bez chociażby przybliżonej lokalizacji nie były one nic warte. Nie mieli czasu i ludzi by chodzić po całych Wyspach i rozpytywać po kolei każdą napotkaną osobę.

– Jak chcesz to zrobić?

– Nie mam pojęcia – przyznał Davies. – Ale musimy coś wymyślić. Za długo to trwa.

Rey pomyślał o liście widniejącej na stojącej w jego piwnicy tablicy. Dziesięć nazwisk. Dwa kolejne, które musiał dopisać po powrocie do domu. Zbyt wiele. Powinni to byli zakończyć dano temu.

Wrócili do swojego biura w o wiele gorszych humorach, niż mieli, gdy je opuszczali. Nastroje nie poprawiły im się przez następne dni. Każdego kolejnego ranka coraz trudniej było im przekraczać drzwi prowadzące do ich Departamentu. Informacji mieli jak na lekarstwo, a tych przydatnych… cóż… ani jednej. Will osobiście przetrząsnął cały Rejestr. Przez cztery dni przekopywał się kolejno przez wszystkie półki, by wreszcie znaleźć teczkę, w której znalazł wzmiankę, której potrzebował. Nazwisko Thomasa Moore’a.

– 597! – krzyknął, wpadając do gabinetu Daviesa i Lupina. – David Weiss, numer 597.

Teczka była stara, nawet numer świadczył o tym, że była jedną z pierwszych, którą założono w Rejestrze Wilkołaków. W czasach, gdy jeszcze mało kogo łapano i spisywano. Nie żeby obecnie sito Departamentu Kontroli było dużo mniej dziurawe. Przecież w czasie poszukiwań Bestii z Dartmooru Rey dobitnie przekonał się o tym, że wielu pracowników Departamentu Kontroli celowo nie zgłaszała znanych sobie wilkołaków do Rejestru, by mieć w nich informatorów.

Ricka już nie było, tego dnia wyszedł punktualnie, spiesząc się na randkę z Irene. Rey nadal nie dowierzał w związek tych dwojga. Uzdrowicielka zdawała się kompletnie nie pasować do Daviesa… A mimo to byli razem już trzy lata. Hekate, kiedy ten czas minął?

Rey wziął od Willa teczkę i powoli zaczął ją przeglądać. David Albert Weiss. Urodzony 25 grudnia 1926 roku. Nieznana data przemiany. Aresztowany przez… aurora? Co do…?

– Od kiedy aurorzy chwytają wilkołaki?

Will spojrzał mu przez ramię. Przesunął palcem po pergaminie i zatrzymał go na dacie aresztowania. Listopad 1947.

– Pewnie przez przypadek, chociaż... Zobacz, to sam początek Rejestru. Nikt nie wiedział, z czym to się je. Brygada Ścigania była ledwie w powijakach. Pogadaj z Newtem, on będzie wiedział, co i jak. Przecież Rejestr to jego ukochane dziecko… Może nawet bardziej niż Hugo. Na pewno pamięta wszystko z jego początków.

Will przewrócił kilka kartek. Zapisane były kilkoma charakterami pisma, w większości nieczytelnego. Rey podrapał się po głowie. Czy tych Anglików naprawdę nikt nie uczył wyraźnie pisać? Czy to jest AŻ takie trudne?

– Tu! – rzucił McKenzie, stukając w pergamin. – „Widziany w lipcu 1952 w Lampeter”, tam mieszkali Moore’owie. Dalej jest jeszcze lepiej: „podejrzany w sprawie zaginięcie Thomasa Moore’a”.

– Nie znaleziono go – zauważył Rey, z trudem rozczytując niewyraźne zawijasy.

– Nie wtedy.

Will przerzucił kilka kartek. Potem jeszcze kilka następnych. I kolejne, aż dotarł niemal do końca teczki.

– Zobacz, zginął w czasie akcji Departamentu Kontroli w marcu 1966. Dziewięć lat temu.

– Wszystko by się zgadzało. Weiss porwał Moore’om dzieciaka, zmienił go w wilkołaka, wyszkolił… a potem zginął, a gówniarz został bez mentora. I mu odbiło. Nie mamy teczki Moore’a, Greybacka, czy jak tam się nazywa? Trzeba szukać po dacie urodzenia, po Lampeter, po…

– Nie będzie go – przerwał mu szybko Will. Chłopak pobladł na samą myśl, że miałby spędzić w Rejestrze kolejne dni. – Jeżeli nie trafił do szpitala, nie został skatalogowany. Moore’owie zgłosili atak, ale na miejscu byli tylko oni. Bez dzieciaka. Jeżeli go nie złapali potem pod fałszywym nazwiskiem to nie mamy go w Rejestrze. A jeżeli dał fałszywe dane, to szukaj wiatru w polu.

Rey posłał pod nosem wiązankę francuskich przekleństw. A miał wracać do domu wcześniej domu… Angie go zabije. Miał zabrać gdzieś chłopców, żeby mogła odpocząć. Szczególnie, że to mogła być ostatnia okazja na wolny wieczór przed pełnią.

– Jeżeli nie ma teczki, zdobądź pustą. Sami sobie zrobimy teczkę. Będziemy wtedy dokładnie wiedzieć, co wiemy, a czego nie – stwierdził. – Newt już wyszedł?

Lupin skrzywił się, gdy Will potwierdził. Liczył na to, że załatwi rozmowę z dyrektorem w miarę szybko i będzie mógł wracać do rodziny, ale wyglądało na to, że czekało go nawiedzenie Scamandera w domu. Na pewno będzie zachwycony.

Wszyscy pracownicy Departamentu Kontroli (i sporo spoza niego) wiedziało, że Newt Scamander mieszkał wraz z żoną i synem na niewielkiej farmie w miejscowości Bramling w hrabstwie Kent, niedaleko Canterbury. Wszyscy wiedzieli również, że Newt wprost nienawidził, gdy ktoś zawracał mu w domu głowę w sprawach służbowych. Ten zawsze spokojny czarodziej ocierał się o furię, gdy ktoś naruszał spokój jego rodziny… Sebastian jeden jedyny raz, na początku pracy popełnił podobny błąd i sam mówił, że przeżył jedynie dzięki temu, że w domu przebywała również Tina.

– Może niech to poczeka do jutra – zaproponował nieśmiało Will, widząc wahanie przyjaciela. – Nie pali się, nie mamy żadnych pewnych informacji. Weiss nie żyje, nie przesłuchamy go. Ten, kto go złapał, raczej tego nie pamięta, to było tak dawno temu… Jedź do domu, nie pakuj się Newtowi pod różdżkę. Jutro coś ustalicie.

Propozycja Willa była kusząca. Wyjątkowo kusząca… I słuszna. Nic już tego dnia nie ugra. Nawet jeżeli zdobędzie jakiekolwiek informacje, bez Ricka nic nie zrobi, a Rick wyrwany z randki będzie bardziej niebezpieczny niż całe stado wilkołaków.

– No dobra. Pójdę do niego rano. Miłego popołudnia, Will. Skombinuj tę teczkę!

Kilka minut później był już w domu. Remus przybiegł przytulić się do niego, jeszcze zanim Rey zdążył zdjąć kurtkę. Uściskał go i pocałował w czoło. Następnie ucałował żonę.

Równie czule pocałował ją tydzień później, gdy wychodził na nocny dyżur. Ostatnie dni… Rey wolałby o nich zapomnieć. Wychodził skoro świt, wracał późną nocą, szperając, gdzie się tylko da, byle tylko uchwycić chociażby strzęp użytecznych informacji. Te od Newta w niczym nie pomogły; przeszedł się nawet z przyjaciółmi po okolicznych wilkołakach, tak jak to zrobili w czasie polowania na Bestię z Dartmooru, ale nic to nie dało. Zresztą nawet nie liczyli na to, że czegoś się dowiedzą. Swój swojego nie wyda, już się o tym dobitnie przekonali.

Miał złe przeczucia co do tej pełni. Czuł pod skórą niepokojący chłód. Nigdy nie lubił tych dyżurów, ale tym razem to było coś więcej… Hekate, czyżby na starość odkrył w sobie trzecie oko? Miał szczerą nadzieję, że nie. Jego życie i bez tego było wystarczająco chaotyczne.

Mimo jego obaw wieczór wydawał się dość spokojny. Siedzieli w biurze Sebastiana i Berniego i popijali kawę. Co i raz któryś rzucał w przestrzeń jakieś zdanie. Rozmowa się nie kleiła. Atmosfera między przyjaciółmi była tak gęsta, że można było ją kroić nożem.

Rey niemrawo przeglądał stworzą naprędce teczkę szukanego przez nich wilkołaka. Był bardzo zadowolony z tej roboty, chociaż ta radość była zaprawiona łyżką dziegciu. Mieli tak wiele informacji – nazwisko (nawet dwa), rodzinę, datę urodzenia, prawdopodobną datę przemiany i wilkołaka, który zrobił to chłopakowi. Mieli ofiary. Mieli zdjęcia i portrety pamięciowe, tak człowieka, jak i wilka. Teczka o roboczym numerze 0000 była grubsza niż niejedna oficjalna, znajdująca się w Rejestrze. W każdym innym przypadku zgromadzone przez nich informacje wystarczyłyby do tego, by znaleźć poszukiwanego wilkołaka. Ale Greyback był inny. Greyback, bo z szacunku do Moore’ów Rey wolał nie nazywać tego potwora ich nazwiskiem.

Ta noc minęła spokojnie.

Kolejna też.

Rey już miał nadzieję, że Greyback tego miesiąca odpuścił. Miałoby to sens, jeszcze się nie zdarzyło, żeby atakował miesiąc po miesiącu. Zawsze przynajmniej kwartał przerwy.

Przed ostatnią nocą Angie obudziła Reya niedługo po południu.

– Skarbie, Will przyszedł. Podobno to pilne.

– Pilne – prychnął Lupin w półśnie. – Od dwóch nocy nie zdarzyło się nic pilnego. Od miesiąca nie zdarzyło się nic pilnego. Cokolwiek się dzieje, to może poczekać.

Angie zniknęła, a Rey zacisnął powieki i próbował wrócić do spania. Cholera, nawet jego synowie umieli uszanować potrzebę całodziennego snu po nieprzespanej nocy. Remus, lat pięć, umiał uszanować! Miał pełne prawo…

– Rey, podnoś zwłoki! – Tylko najwyraźniej Will go nie respektował. – Sebastian kazał cię ściągnąć. Coś mamy…

– Greybacka?

– Nie wiem…

Rey jęknął ciężko. I na co mu głowę zawracali? Uniósł powiekę i zerknął na stojący na nocnej szafce zegarek. Cholera, miał jeszcze prawie trzy godziny snu! Naprawdę chcieli go teraz z tego obrabować?

– To wróć, jak będziesz wiedział. Dwie noce dupy nie ruszyłem z Ministerstwa. Nie będę gonił za marą.

– Rey, tu są dzieci! – rzuciła z dezaprobatą Angie.

Reynard westchnął ciężko i usiadł. Przetarł twarz dłońmi, żeby pozbyć się resztek senności. Nie dadzą mu się wyspać. Trudno. Ale nie miał co kłócić się z Willem. To Sebastian powinien usłyszeć od niego kilka ciepłych słówek.

– No dobrze… co macie? – zapytał, wbijając spojrzenie w przyjaciela.

– Rozpoznali go mugole… tu niedaleko, z piętnaście kilometrów stąd. Sebastian jest już na miejscu, ściągają resztę.

Piętnaście kilometrów… Rey poczuł, jak po plecach przebiega go lodowaty dreszcz. Tak blisko jego rodziny. Nie, nie mógł na to pozwolić.

W ciągu pięciu minut był gotowy do wyjścia. Założył buty, których zawsze używał, gdy czekała go akcja w trudnym terenie. Jeżeli go mieli, nie zamierzał spocząć, dopóki nie będzie miał tego wilkołaka w areszcie.

– Zabezpiecz dom – szepnął zaraz po tym, gdy pocałował żonę na pożegnanie. – Załóż zaklęcia, tak jak cię uczyłem. Nikogo nie wpuszczaj, dopóki nie wrócę. Jasne?

Angela skinęła głową. Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go jeszcze raz.

– Wróć do nas cały i zdrowy.

– Zrobię co w mojej mocy – obiecał świadom tego, że być może nie będzie mógł dotrzymać tej obietnicy. – Zamknij wszystko dokładnie i nie wypuszczaj chłopców na dwór. Muszę wiedzieć, że jesteście bezpieczni.

Z ciężkim sercem zostawiał rodzinę. Wolałby zostać z nimi, mając świadomość, że w pobliżu jest wilkołak. Musiał ich chronić… ale musiał chronić też innych. Nie mógł zostawić przyjaciół.

– Jestem ostatni? – zapytał, podchodząc do Sebastiana. Uścisnął jego dłoń.

– Bernie poleciał po Ricka. Mam nadzieję, że nie wysłałem go na pewną śmierć…

– Nie, choć niewiele brakowało! – odpowiedział mu brat. Rick poprawił rozwichrzony przez teleportację mundur. Doskoczył do Sebastiana i wycelował w niego palcem. – Nigdy, NIGDY więcej nie budź mnie, jeżeli nie chodzi o sprawę życia i śmierci! Nigdy. Jasne?

Stojący za nim Bernie jedynie bezradnie rozłożył ręce i pokręcił głową. Rey stłumił śmiech. Jego ciężko było wyciągnąć z łóżka po nocnej zmianie, ale wiedział, że w porównaniu z Rickiem jest łagodny niczym gumochłon. Davies niefortunnemu budzicielowi potrafił zaserwować niezwykle barwną wiązankę.

Kolejny trzask sprawił, że oficerowie Departamentu Kontroli unieśli różdżki. Nie spodziewali się nikogo więcej. A na pewno nie tego, kto się pojawił. Granatowy mundur wyraźnie odciął się od czerni obecnych na polanie.

– No chyba nie myśleliście, że przegapię zabawę?! – zawołał Alastor Moody. – Gdzie go macie?

– Widziano go tam – wyjaśnił Sebastian, wskazując na wąską uliczkę pod lasem. – Potem miał „rozpłynąć się w lesie”. Do zachodu słońca mamy trzy i pół godziny. Do tego czasu musimy mieć go w naszych rękach. Idziemy, grupami, co pięć metrów wysyłamy zaklęcia śledzące. Chcę wiedzieć o każdej żywej istocie w tym lesie. Jasne?

– Tak jest! – odpowiedzieli gromko oficerowie.

Sebastian szybko podzielił obecnych na grupki i rozesłał ich po lesie. Na ten podział najbardziej utyskiwał Rick, którego brat wolał trzymać przy sobie. Tak jak całą ich grupę. Może nie było to rozważne z poziomu strategicznego, ale Rey nie zamierzał narzekać na fakt, że znajdował się w towarzystwie tak wykwalifikowanych wojowników.

Szli przez las dobrą godzinę, raz po raz wypuszczając stosowne zaklęcia, które miały za zadanie wykryć innych obecnych. Reagowały jedynie na oficerów… Las był spokojny. Cichy. Pusty…

To była chwila. Rey kątem oka dostrzegł ruch w mroku, a ułamek sekundy później ciszę przeciął przeraźliwy krzyk.

Lupin nie wierzył w to, co widział. Przed nimi stał Greyback. Nie był to jednak ten kulturalny młodzieniec, którego przesłuchiwali przed dwoma tygodniami. Brodę i włosy miał w nieładzie, podobnie jak brudne od leśnej ściółki ubrania. Jego stalowe oczy świeciły drapieżnym blaskiem. Rozwarte w groźnym uśmiechu usta odsłaniały ostre zęby. Zaciskające się co i raz palce przyozdobione były długimi, zakrzywionymi i poczerniałymi paznokciami… dopiero po chwili Rey zorientował się, że była to czerń krwi.

Krwi młodego Arnolda Sandersa, który klęczał u stóp wilkołaka i obejmował się za brzuch. Brzuch, który, co dotarło do Reynarda dopiero po kilku groźnych sekundach, rozpłatały pazury (bo przecież nie paznokcie) Greybacka. Drżące dłonie chłopaka podtrzymywały wylewające się z wewnątrz jelita.

– Daleko zaszliście. Jestem pod wrażeniem – rzucił wilkołak i szybko uskoczył, gdy w jego stronę poleciały groty zaklęć. Zgrabnie ich uniknął.

Przebiegł między oficerami, wyrywając Moody’emu różdżkę z dłoni. Parsknął śmiechem i rzucił ją w niebyt.

– Za łatwi jesteście. A ja miałem was za bohaterów… Tak ładnie załatwiliście sprawę Bestii… Zamykając przy tym moich braci. Nieładnie, nieładnie. Mierne z nich wilkołaki… Ale zawsze wilkołaki. Skoro już was tu mam, powinienem pomścić ich krzywdę.

Uchylił się przed kolejnymi zaklęciami i, klucząc między drzewami, doskoczył do Berniego. Ostre pazury rozorały twarz Seymoura, dłonie objęły jego twarz… i z głośnym trzaskiem skręcanego karku oficer padł na ziemię.

Nie umilkł huk upadającego ciała, gdy Rey poczuł pazury zaciskające się na jego gardle. Pazury wciąż zabarwione krwią Arnolda i Berniego. Spojrzał prosto w stalowe oczy Greybacka. Były do ludzkie oczy, ale wyraźnie widział w nich czającego się pod powierzchnią wilka.

Nagle miał w głowie całkowitą pustkę. Zaraz zginie. Umrze bez pożegnania z rodziną…

Ostateczny cios jednak nie nadszedł.

– Podobno jesteś legendą – rzucił wilkołak nadzwyczaj ludzkim głosem. – Zobaczymy, co zostanie z legendy, gdy ministerstwo zwróci się przeciw jego rodzinie.

I nagle pazury zniknęły. Rey poczuł jedynie popchnięcie, tak silne, że znalazł się na ziemi. Ale żył. Wziął lekko drżący wdech. Hekate, żył.

Greyback ruszył biegiem do lasu, gdy Sebastian zastąpił mu drogę. Wilkołak nawet nie zwolnił. Wyciągnął tylko rękę, która z głuchym trzaskiem przebiła się przez żebra Sebastiana. Dopiero wtedy Greyback się zatrzymał. Spojrzał w rozszerzone z bólu i strachu oczy Daviesa. Drapieżnie oblizał wargi.

I wyszarpnął rękę, odrzucając za siebie to, co trzymał.

Parujące jeszcze serce upadło tuż przed stopami Ricka.

A wilkołak zniknął. Jakby rozpłynął się w powietrzu. Zostawił po sobie jedynie przerażonych oficerów, zszokowanego aurora i trzy ciała.

Rey nie wiedział, ile minęło, zanim między nimi pojawili się inni patrolujący las oficerowie. Siedział na ziemi, nie będąc w stanie wstać. Opuszkami palców wciąż dotykał śladów, które pazury zostawiły na jego szyi. Nie wierzył, że żył. Nie wierzył, że wilkołak pozostawił go przy życiu. Dlaczego miałby? Zabił Berniego. Zabił Sebastiana. Arnold… przestał jęczeć z bólu już jakiś czas temu.

Rey nie spuszczał wzroku z Ricka, który… cóż… Davies na drżących nogach podszedł do ciała brata i klęknął przy nim. Coś mamrotał pod nosem, ale zbyt cicho, by Lupin mógł go usłyszeć.

Nie wiedział, kto pomógł mu wstać. Nie wiedział, kiedy na miejscu zjawili się uzdrowiciele, którzy zaczęli go opatrywać. Jakby, do cholery, nie mieli nic lepszego do roboty! Nie wiedział, kiedy pojawił się Newt, przerażony niemal jak i oni.

To Scamander pierwszy odważył się podejść do Ricka, który nie dopuszczał do siebie i Sebastiana nikogo. Delikatnie wziął go w ramiona i odciągnął, by uzdrowiciele mogli potwierdzić to, co jest oczywiste.

Dopiero gdy Rick znalazł się bliżej, Rey usłyszał to, co ten w kółko powtarzał:

– On jest mój. Tylko ja mogę go zabić. On jest mój.

– Dajcie mu coś na uspokojenie – zarządził Newt. – Crafton, Weir, dopilnujcie, żeby Rick wrócił do domu. I nie ważcie się zostawić go samego. Will, Rey, wy też czegoś potrzebujecie?

Lupin pokręcił głową, bardziej odruchowo, niż dlatego, że rzeczywiście przemyślał pytanie szefa. Nie dotarła do niego odpowiedź Willa.

Stopniowo się uspokajał. W gąszczu czarnych mundurów Departamentu Kontroli poczuł się dziwnie bezpiecznie. Było ich dużo. Tak dużo, że nawet Greyback nie powinien móc ich wszystkich pokonać. Dopiero teraz udało mu się wziąć kilka głębszych oddechów. Odzyskiwał jasność umysłu.

– Rey, Rey! – Dotarł do niego zdenerwowany głos Ala. Nie, żeby nerwy tu i teraz były czymś dziwnym. Wszyscy byli zdenerwowani.

Obejrzał się. Auror siedział niedaleko. Uzdrowiciel opatrywał mu ranę na prawej dłoni – pozostałość po ciosie, który wytrącił Moody’emu różdżkę z ręki.

– Rey, czy dobrze słyszałem? On mówił coś o Angie i chłopcach?

Lupin na nowo poczuł lodowaty chłód pod skórą. Czy mówił? Hekate, wtedy nie zwrócił na to uwagi, ale… Zobaczymy, co zostanie z legendy, gdy ministerstwo zwróci się przeciw jego rodzinie. Spojrzał na przyjaciela z przerażeniem.

– Idź do nich! – Usłyszał za sobą głos Newta. – Wracaj do domu, upewnij się, że wszystko z nimi w porządku. Will z tobą pójdzie, jak tylko…

– Lecę sam. Najwyżej doślij wsparcie, jak coś zorganizujesz. Dam znać… Dam znać.

Miał nadzieję, że nie rozszczepi się w czasie teleportacji. Ręce mu drżały, gdy ujmował różdżkę, żeby się deportować.

Stracił przyjaciół. Bernie. Sebastian…

Nie może stracić rodziny. Hekate, wszystko, tylko nie oni…

~ * ~

Kwiecień 1985

Dworzec Fiuu w Paryżu, główny czarodziejski węzeł transportowy w Europie, był… cóż, powiedzieć, że zatłoczony, to nic nie powiedzieć. Ilekroć Rey musiał się przez niego przewijać, czuł się przytłoczony tłumami i bogatymi zdobieniami. A jak jeszcze miał tu kogoś odnaleźć… Hekate, dopomóż.

Misja życia Reynarda Lupina – znaleźć na dworcu syna, nie gubiąc przy tym wnuczki. Co mogło pójść nie tak? Och, wiedział aż za dobrze. Od niczego po absolutnie wszystko.

Gdyby Régi nie wyskoczyło firmowe spotkanie, zostawiłby Rose u niej. Gdyby Remus nie rozbił się kompletnie po rozstaniu z Valerie, Rey w ogóle nie musiałby szukać opieki! Głównie z tego powodu z takim utęsknieniem czekał na przyjazd Sturga. Reynard miał bolesną świadomość, że relacje między jego synami są trudne, ale przeczuwał, że Sturgis jest być może jedynym, któremu może udać się sztuka wyciągnięcia Remusa z marazmu. Régine się to nie udało.

Nie przewidział jedynie jednego – tego, że jego starszy syn również będzie prezentował sobą obraz nędzy i rozpaczy. Starał się jeszcze trzymać fason, szczególnie, gdy na powitanie wybiegła mu Rose, ale ojciec znał go zbyt długo, by zignorować potargane, od zbyt dawna nieścinane włosy, czy niechlujnie zarośnięty policzek. Coś się stało.

– Wyjaśnię wszystko u ciebie – obiecał Sturg, czując na sobie badawcze spojrzenie ojca. – Chociaż nie ma za bardzo czego…

Rey westchnął. To zazwyczaj znaczyło, że jak najbardziej mieli o czym porozmawiać. Jego synowie, tak skrajnie różni, bywali uderzająco wręcz do siebie podobni. Najgorsze było to, że pewne mechanizmy widział również u siebie, więc nawet nie bardzo miał prawo ich o nie winić. Hekate, ciężko być ojcem. Paradoksalnie tym ciężej, im dłużej się tym ojcem było.

– Tatuś jest smutny – poinformowała stryja Rose, tuląc go.

Ponad jej ramieniem Sturgis posłał ojcu pytające spojrzenie. Rey tylko skinął głową w stronę wnuczki, dając tym do zrozumienia, że lepiej nie podejmować przy niej tego tematu.

– Co on znowu nawywijał? – zapytał bez ogródek Sturgis, gdy tylko dotarli do Rouen i został z ojcem sam.

– Najpierw ty. Co się stało, Sturg? Zaniedbałeś się. Co na to… Mafalda? Dobrze pamiętam?

Swego czasu czarownica często pojawiała się w listach z Wysp. Pisał o niej nie tylko Sturgis, ale również Alastor i Rick. Ten ostatni wręcz sugerował, że zanosi się na zaręczyny. A potem nagle kobieta zniknęła z przekazów.

– Mafalda… Stwierdziła, że nie chce być u mnie na drugim miejscu, gdy na pierwszym jest praca. A Remus? W co on się znowu wpakował?

Rey w krótkich, w miarę oszczędnych słowach nakreślił ostatnie wydarzenia. Był świadom tego, że nie zna wszystkich szczegółów i prawdopodobnie nigdy nie pozna. Remus milczał co do szczegółów rozmowy, którą odbył z Lestrange.

– Fantastycznie. Oto my, dwaj nieudacznicy – prychnął Sturgis. – Idę na górę, na pewno będzie zachwycony, że przyjechałem.

Idąc na piętro, Podmore mamrotał pod nosem przekleństwa. Tego mu było trzeba. No naprawdę… Liczył na to, że wizyta we Francji pomoże mu jakoś podnieść się po tym, ja Mafalda bezceremonialnie kopnęła go w tyłek, rzucając, że nie zamierza pełnić funkcji kochanki, gdy ożenił się z aurorską odznaką. A tu okazało się, że trafił wprost na kolejną tragedię miłosną. Zamiast skupić się na sobie i swoich problemach, znowu będzie musiał niańczyć brata.

Brata, który powitał go w progu własnego pokoju.

– Jak podróż?

Sturg skrzywił się, słysząc jego ochrypły głos. Znał Remusa za długo, żeby to go nie zaniepokoiło. I, ku swojemu zdziwieniu, najwyraźniej za dobrze.

– Znośnie. A… – Zawahał się. O co miał niby zapytać? Co u niego? Głupie, zważywszy na to, co się stało. Nagle przyszedł mu do głowy pomysł. Idiotyczny. Taki, na który nigdy sam by nie poszedł. Wprost idealny na takie okoliczności. – Masz plany na wieczór? I znasz może miejsce, gdzie dają dobre piwo?

Remus uniósł brwi ze zdziwieniem. Najwyraźniej nie spodziewał się takiej propozycji. I nic dziwnego, bo Sturg też się nie spodziewał, że kiedykolwiek taką złoży.

– Żartujesz?

– Nie. Mówię poważnie. Chcę się napić. Dużo i dobrze. Znasz te lokale lepiej niż ja.

Remus prychnął z rozbawieniem. Pokręcił głową. Rady dotyczące barów mógł udzielić każdy prócz niego. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był w jakimkolwiek. Ale w sumie co miał do stracenia?

– Dzisiaj?

Sturg mimowolnie się uśmiechnął. Merlinie, gdyby powiedział ojcu, że zabiera brata na piwo, ten w życiu by nie uwierzył. Kto wie, czy taki szok by mu nie zaszkodził.

– Dzisiaj, jutro… kiedy masz czas. Trochę pobędę we Francji.

Reszta dnia upłynęła mu na rozpakowywaniu się i zabawie z bratanicą. Merlinie, jak on tęsknił za tym dzieciakiem. Była jedynym powodem, dla którego żałował, że bywał we Francji tak rzadko. A gdy już przyjeżdżał, nie odstępowała go na krok. Kilka godzin zajęło jej pokazanie ulubionemu stryjkowi wszystkich rysunków, które zrobiła od czasu jego ostatniej wizyty. Sturg co prawda kompletnie nie rozumiał dziecięcej sztuki, ale nie powstrzymało go to przed wyrażeniem licznych i głośnych zachwytów. Mógł złapać oddech dopiero, gdy Remus zabrał małą do kąpieli, a potem położył ją spać. Korzystając z chwili ciszy, zamknął się w swoim pokoju i rzucił się na łóżko tak, jak stał. Zasłonił oczy przedramieniem.

Niemal zasnął, gdy rozległo się pukanie.

– Nie jestem głodny. Zaraz idę się myć – odpowiedział odruchowo, średnio zainteresowany tym, kto stał po drugiej stronie.

– Rozumiem, że piwo dzisiaj nieaktualne?

Sturgis od razu usiadł na łóżku. Zamrugał kilkukrotnie, żeby odzyskać ostrość widzenia. Wszystkiego by się spodziewał, ale nie takiego pytania ze strony brata.

– Aktualne. Daj mi dwie minuty.

Remus posłał mu zgaszony uśmiech i zamknął drzwi. Coś było mocno nie tak. Nigdy, przenigdy, brat z własnej nieprzymuszonej woli nie zaproponowałby mu wspólnego wyjścia. A propozycja była zbyt dziwna, by wyszła od ojca. Co tu się wyprawiało? Nie było go cztery miesiące, a zdawało się, że świat stanął na głowie.

Zmienił koszulkę na czystą i przeciągnął grzebieniem po włosach. Skrzywił się lekko, gdy ząbki zatrzymały się na niewielkim kołtunie. Musiał podpytać Remusa, jakiego fryzjera poleca i koniecznie się do niego udać. Stanowczo zbyt długo się nie strzygł.

Przesunął dłonią po policzku, zastanawiając się, czy nie powinien się jeszcze ogolić. Nie robił tego od… trzech dni? Czterech? Nie pamiętał. Od rozstania z Maffie miał problem z określeniem upływu czasu.

Nie ogolił się. Może jutro. Albo kiedyś.

Zaskoczone spojrzenie, którym obdarzył ich Reynard, gdy ramię w ramię zeszli na parter, poprawiło Sturgowi humor jak nic innego. Szczerze żałował, że nie miał przy sobie aparatu, którym mógłby uwiecznić tę wiekopomną chwilę.

– A wy gdzie? – rzucił Rey, widząc, jak jego synowie zakładają buty.

– Gdzie nas poniesie – odparł Sturg. – Jest sobotni wieczór, my nie mamy nic do roboty… żadnych zobowiązań. Poszwendamy się po mieście i tyle.

– Miej oko na Rose – poprosił Remus.

Ledwie zamknęły się za nimi drzwi, Sturgis ryknął śmiechem. Brat spojrzał na niego nieco krzywo i uśmiechnął się w sposób sugerujący, że to jedynie przytakiwanie wariatowi.

– Widziałeś jego minę? Nigdy go takiego nie widziałem – wyjaśnił. – A jeszcze bardziej zdziwiony będzie, jak wrócimy obaj cali i zdrowi. Dobra, mów, gdzie tu się można dobrze napić.

Remus milczał. Idąc ulicą, wodził wzrokiem po domach sąsiadów, jakby w jednym z nich spodziewał się znaleźć jakiś bar.

– No? Nie chcesz ze mną iść, nie ma problemu, zrozumiem. Tylko jakiś lokal poleć.

– Skąd pomysł, że jakiś znam? Mam na głowie doktorat i małe dziecko. Naprawdę nie mam siły i czasu na chadzanie na piwo. Nie mówiąc już o towarzystwie. Jeśli już gdzieś wychodzę, to raczej w Paryżu.

Sturg powstrzymał się przed wywróceniem oczami. Jego nieśmiały braciszek nie mniej nieśmiały niż zawsze. Znał ten układ – wąskie grono znajomych, znających o nim wszystkie istotne fakty. Przyjaźń albo nic. Remus najwyraźniej nie uznawał półśrodków, gdy chodziło o relacje międzyludzkie.

– Możemy lecieć i do Paryża – stwierdził, wzruszając ramionami. – Albo i do samej Marsylii. Naprawdę wszystko mi jedno. Chcę tylko się napić.

Brat posłał mu niepewne spojrzenie. To było do przewidzenia. W końcu nigdy nie żyli ze sobą dobrze. Ba! Nawet teraz Sturg nie był pewny, czy jedno wyjście na piwo jest jedynie chwilowym sojuszem, czy wstępem do trwałego pokoju. Raczej obstawiał to pierwsze, bo postawa Remusa nadal była niezwykle denerwująca.

W końcu zostali w Rouen. Znaleźli jakiś bar i zaszyli się w kącie. Kelnerka, najwyżej dwudziestoletnia brunetka, od razu do nich podeszła. Sturg zamówił dwa piwa, nawet nie patrząc na brata.

– Zapłacę za…

– Ja zapłacę – rzucił od razu Sturgis, wchodząc Remusowi w pół słowa. – Ja zapraszałem, ja stawiam. W zamian możesz mi powiedzieć, o co poszło. Prawdziwą wersję, nie tę ugrzecznioną dla ojca.

– Nie ma innej wersji. Jest jedna. Powiedziałem Valerie o wszystkim – stanowczo za późno, wiem – a ona przypomniała, że jesteśmy z innych światów i nie powinniśmy mieć ze sobą nic wspólnego. Tyle. A Mafalda?

Sturg wzruszył ramionami. Odebrał od kelnerki dwa kufle piwa i podziękował jej z uśmiechem. Upił łyk i skrzywił się. Francuzi nie umieli robić piwa. Zdecydowanie wolał angielskie.

– Stwierdziła, że nie mogę być jej mężem, skoro poślubiłem już pracę. Może miała trochę racji… Nie umiem wyrzucić z głowy niektórych spraw.

Mówił to lekkim tonem, ale wciąż czuł nieprzyjemny ucisk gdzieś w środku. Naprawdę myślał, że między nimi było coś więcej. A Maffie… Odchodząc, wylała na niego wszystkie żale. Że za dużo pracuje. Że czas wolny spędza tylko z Neville’em. Że ma obsesję na punkcje sprawy Blacka… co przecież nie było prawdą. Nie mogło być.

Tylko ciągle chodziło mu po głowie, że nie wie czegoś bardzo ważnego.